"Zawsze mnie smuci, kiedy ludzie spodziewają się po innych tego, co najgorsze, zamiast tego, co najlepsze. Czasem nie doceniamy młodzieży."

"Bóg nigdy nie mruga" R. Brett

piątek, 4 marca 2016

[167] S. Monk Kidd, A. Monk Kidd, Podróże z owocem granatu

PREMIERA: 17.03.2016
Wydawnictwo Literackie, 2016
Liczba stron: 307
 Literatura amerykańska
9/10

Myślę, że wielu miłośników książek zna powieści Sue Monk Kidd – Czarne skrzydła, Opactwo świętego grzechu, Sekretne życie pszczół. To amerykańska pisarka, której dzieła wciągają od pierwszej strony. Gdy tylko dowiedziałam się o Podróżach z owocem granatu, postanowiłam je przeczytać. Tym razem nie jest to zwyczajna powieść, to pamiętnik z podróżny napisany przez matkę i córkę.

Wyciągam owoc granatu z torebki i rozcinam scyzorykiem.

Sue Monk Kidd wraz z córką Ann Kidd Taylor postanowiły spisać swoje podróże, lecz nie w sposób zwyczajnego dziennika wyjazdu, ale w formie pamiętnika. To głos matki, która zmaga się z kryzysem wieku średniego (wszak 50 urodziny to nie byle sprawa) oraz córki, która nie może zdecydować, co zrobić ze swoim życiem. To piękna kronika podróży do Grecji i Paryża, ale przede wszystkim to fascynująca opowieść o relacji dwóch bliskich sobie kobiet, które muszą wzajemnie się odnaleźć.


Przyznam, że z zapałem zabrałam się do lektury. Książkę podzielono na trzy części, w każdej naprzemiennie pojawiają się rozdziały pisane przez Sue i Ann. Pierwsze rozdziały świetnie pokazują uwspółcześniony mit Demeter i Persefony, bo właśnie (między innymi) z tymi postaciami utożsamiają się autorki książki. Obie kobiety zdają sobie sprawę z tego, że w ciągu kilku ostatnich lat oddaliły się od siebie i będą starać się powoli odbudować tę wyjątkową relację. Nie jest to jednak jedyna kwestia poruszana w tych zapiskach, bowiem każda z nich przeżywa własne problemy. Matka nie tylko odczuwa brak bliskości z córką, ale także nie wie co począć ze swoim pisarstwem. Pisać czy nie pisać? Warto spróbować czy może jednak odpuścić? Ponadto, w chwili rozpoczęcia historii kończy 50 lat i czuje się wyjątkowo niedopasowana – nie jest już młodą kobietą, ale staruszką się nie czuje. Zaczyna zgłębiać problem wieku, starości, śmierci. Odpowiedzi szuka nie tylko w głębi swojej duszy, ale także podróżach, w poezji i malarstwie, a szczególną uwagę poświęca Marii. Sue wraz z początkiem opowieści rozpoczyna również poszukiwanie samej siebie.

Zamykam oczy i już wiem, że to uczucie tak naprawdę znaczy wszystko. I dlatego właśnie wybrałam się z moją córką aż na drugi koniec świata. Ponieważ czuję, że ją straciłam.

Ann to młoda kobieta, która staje u progu życia bez chęci życia. Nie wie, jak dalej ma poprowadzić swoje losy, nie wie co chciałaby tak naprawdę robić. Co więcej, trudno jej zaakceptować samą siebie, nie zna swojej wartości. Towarzyszy jej ciągły smutek. Także w  jej przypadku podróże staja się podróżami w głąb siebie, w głąb własnych potrzeb, pragnień, marzeń. Odbudowuje relacje z matką, poszukuje własnej drogi, którą chce podążyć. Poszukiwania te nie będą łatwe, ale zawsze wspiera ją matka. Ona także znajduje swoje patronki: Atenę, Joannę d’Arc oraz Marię. Te kobiety towarzyszą w czasie opowieści.

Chcę być sobą i żoną jednocześnie. Zastanawiam się, czy to w ogóle możliwe.

Nie będę ukrywać, że bardziej wciągnęła mnie historia Ann. Jej problemy, zmartwienia, próby poprawienia swojej samooceny, próby szukania swojego miejsca w świecie. Zapewne jest to spowodowane tym, że jestem w wieku nieco podobnym do wieku Ann w chwili rozpoczęcia pamiętnika podróży. Zapiski Sue czasem bywały monotonne, nudnawe, więc musiałam się zmusić do przeczytanie rozdziału napisanego przez nią. Zresztą przyznaję, że końcówką książki nawet mnie nieco zmęczyła. Cóż, zdarza się i tak.

Co wyjątkowo mi się podobało, to ta ciągła obecność kobiet. W centrum tejże kroniki pozostają Sue i Ann, ale również jest mowa o Persefonie, Demeter i Hekate. Pojawiają się różne przedstawienia Marii, w różnym wieku i często o postawie dumnej, odważnej kobiety. Jest także matka Marii, Anna Samotrzecia. Dla Ann ogromną rolę w jej życiu odgrywa Atena (ja sama także darzę ją sympatią) oraz Joanna d’Arc. Kobiety to dominanta tej książki. One są najważniejsze. Są pokazane jako istoty niezwykłe, potrafiące dokonać niemożliwego. To kobiety odważne, ale i kochające. Będące symbolami i wzorami dla innych kobiet, także dla tych, które zmagają się z trudnościami współczesnego świata. Ten aspekt książki to dla mnie ogromna zaleta, ponieważ uświadomił mi, że ja też mam swoje opiekunki duszy, w których szukam wzoru i oparcia, które są równie niezłomnymi co intrygującymi postaciami.

Atena, Joanna, Maria. To niezwykła kombinacja, ale uświadamiam sobie, ze stały się moim kobiecym tryptykiem.

Mimo pewnych trudności, które napotkałam w czasie czytania tej książki (owe drobne napady nudy), polecam ją miłośnikom powieściopisarstwa Sue Monk Kidd. Ale chciałabym polecić ją przede wszystkim matkom i córkom – drogie kobiety, naprawdę warto sięgnąć po tę opowieść! Być może dzięki niej córki zrozumieją wątpliwości matek, a matki uświadomią sobie rozterki córek. Mam również nadzieję, że każda czytelniczka tego pamiętnika uświadomi sobie, jak wspaniałą, wartościową jest kobietą i co tak naprawdę jej w duszy gra. Gorąco polecam.

Cytaty pochodzą kolejno ze stron: 87, 11, 195, 225.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Literackie :)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz