"Zawsze mnie smuci, kiedy ludzie spodziewają się po innych tego, co najgorsze, zamiast tego, co najlepsze. Czasem nie doceniamy młodzieży."

"Bóg nigdy nie mruga" R. Brett

wtorek, 31 grudnia 2013

W kilku słowach: Sylwester na świecie

Sylwester, Sylwester...Nie, tym razem nie chodzi o męskie imię pojawiające się w krzyżówkach, lecz o święto. Noc z 31 grudnia na 1 stycznia to wigilia Nowego Roku. Żegnamy stary rok, witamy nowy. Sylwester rozpoczyna także okres karnawałowych zabaw.

Jak obchodzony jest w różnych państwach na świecie? Zaprezentuję Wam kilka przykładów.

Hiszpania
Hiszpanie mają bardzo ciekawy zwyczaj jedzenia winogron w Sylwestra. Robią to jednak w dość charakterystyczny sposób, bowiem należy zjeść 12 winogron - jedno na każde uderzenia zegara bijącego północ. Smakołyk trzeba popić szampanem. W kieliszku z tymże alkoholem powinien się znaleźć złoty pierścionek lub kolczyk, co ma zapewnić dobrobyt. Można wrzucić zamiast tego ziarno soczewicy, by nie zabrakło w nadchodzącym roku jedzenia. Ściskanie w dłoni zielonego banknotu ma również przyczynić się do wzbogacenia się.  Ząbek czosnku w portfelu ma sprawić, że nigdy nie zabraknie w nim pieniędzy.

Grecja
Grecy przyrządzają noworoczne ciasto, w którym ukryta jest moneta. Osoba, która ją znajdzie niewątpliwie będzie miała szczęście w nadchodzącym Nowym Roku. Praktykowana jest również sztuka wróżenia z wina. Należy przyjrzeć się bąbelkom szalejącym w kieliszku. Jeżeli jest ich dużo i mocno musują to zapowiada się rok tętniący zmianami. Drobne i unoszące się równo w górę zapowiadają spokój, zdrowie i szczęście. Jeśli bąbelkowe łańcuszki krzyżują się to w nadchodzącym roku należy uważać na zdrowie i wydatki.



Włochy
Włosi sądzą, że w Sylwestra dobrze jest mieć na sobie czerwoną bieliznę, która ma przynieść szczęście i ułatwić znalezienie drugiej połówki. Ważne jest też to, kogo spotkamy w Nowym Roku. Kobieta powinna pierwszego ujrzeć mężczyznę, mężczyzna - kobietę. Tuż przed północą należy zjeść trochę zupy z soczewicy, ona ma zapewnić dobrobyt. Symbolami pomyślności i dobrobytu są też skorupiaki i wieprzowina, które z łatwością można odnaleźć na włoskim sylwestrowym stole.

Bułgaria
Młodzi Bułgarzy po północy idą od domu do domu i składając życzenia zdrowia i szczęścia. Niby nic, jednak przy składaniu życzeń uderzają ich odbiorcę lekko po plecach gałązką derenia przyozdobioną np. suszonymi owocami. Osoba tak potraktowana powinna odwdzęczyć się np. słodyczami. Dobrym znakiem jest kichanie w sylwestrową noc.




Filipiny
na sylwestrowym stole Filipińczyków musi znaleźć się 12 owoców - symbole 12 miesięcy. Okrągłe przedmioty mają dać pomyślność, szczęście i pieniądze. Ważne jest też to, aby w tę wyjątkową noc mieć pełen portfel pieniędzy - dzięki temu będzie taki przez cały rok. Nowy Rok wszyscy witają głośno. Im głośniej tym lepiej, bowiem hałas odpędza złe duchy. Dzieci skaczą jak najwyżej w górę, aby w nadchodzącym roku urosnąć. Filipińczycy tak samo jak Hiszpanie jedzą 12 winogron wraz z biciem zegara.


Kochani! Dziś Sylwester, więc życzę Wam szampańskiej zabawy. A na Nowy Rok życzę Wam wszsytkiego co najlepsze, zdrowia, szczęścia... Generalnie, aby rok 2014 był lepszy niż 2013 i gorszy niż 2015 :)

Do zobaczenia w Nowym Roku!

piątek, 27 grudnia 2013

[120] Bruno Schulz "Sklepy cynamonowe"

MG, 2013
Liczba stron: 256
Literatura polska
Lektura szkolna
8/10

Bruno Schulz to polski prozaik, grafik, rysownik i krytyk literacki żydowskiego pochodzenia. Studiował na Politechnice Lwowskiej, następnie Politechnice Wiedeńskiej oraz na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, jednak żadnych studiów nie ukończył. Całę życie związany był z rodzinnym Drohobyczem i tam też zginął podczas II Wojny Światowej.

Sklepy cynamonowe to zbiór opowiadań, których akcja usytuowana jest w niewielkim galicyjskim miasteczku, przypominającym do złudzenia rodzinny Drohobycz Bruno Schulza.  Najważniejszą postacią Sklepów… jest Ojciec, nie tylko jako głowa rodu, kupiec prowadzący poważny interes w rynku, ale też szalony eksperymentator, wręcz demiurg.  Ale równie ważny jest narrator, młody chłopiec, bo to on stwarza świat, który oglądamy. Więc to ostatecznie on jest Twórcą.
 
"Sklepy cynamonowe" to spotkanie z kolejną lekturą szkolną. Kilka opowiadań, które przeczytałam z tego zbioru, pomimo początkowych trudności zachwyciły mnie. Język Schulza jest plastyczny, bogaty, fascynujący i intrygujący czytelnika do granic możliwości. Dzięki temu wyobraźnia działa na najwyższych obrotach, a przed oczyma pojawiają się ciekawe, różnorodne obrazy wypływające z tekstów. Teksty Bruno Schulza mienią się całą paletą barw i ich odcieni, grą świateł, pełnią zapachów. Zdaje się, że ten nietuzinkowy pisarz odkrył Tajemnicę słów, języka, na czym korzystamy my - czytelnicy.

Ciekawa jest rzeczywistość w Schulzowskich opowiadaniach. Niby można wyróżnić dwie płaszczyzny - realną i fantastyczną. Prawda jest jednak moim zdaniem taka, że one obie tak mocno się przenikają, że są nierozerwalne i nie mogą istnieć bez siebie. W realizmie dostrzegamy elementy fantastyczne, a w treściach pozornie nierealnych dostrzegamy elementy rzeczywistości. Tak wykreowana rzeczywistość zdaje się falować, unosić. Za pomocą tak przedstawionego świata Schulz nie tylko wartościuje różnorakie postawy, lecz także zaprasza odbiorę utworów w podróż do świata wyobraźni, gdzie nie ma czasu, są jedynie bogate znaczenia.

Zapraszam Was do przeżycia niezwykłej przygody z niezwykłymi tekstami Bruno Schulza, bo to może być jedna z najciekawszych i najwartościowszych historii w życiu. :)

poniedziałek, 23 grudnia 2013

Kolejna Cicha Noc...


Z okazji tego rocznych Świąt Bożego Narodzenia życzę Wam:
dużo zdrowia, czasu spędzonego w ciepłym rodzinnym gronie, spokoju i odpoczynku od pracy oraz nauki, pięknych prezentów pod równie piękną choinką, nadziei, szczęścia, wiary w to, że wszystko co nieułożone jednak się ułoży, dużo siły, cierpliwości i wytrwałości w zmaganiu się z dniem codziennym, uśmiechu i pogody ducha, wsparcia ze strony najbliższych w trudnych chwilach. Życzę Wam też, aby te piękne, grudniowe, tak wyjątkowe święta były pokarmem i ukojeniem dla Waszych dusz. 

Wesołych Świąt!

piątek, 20 grudnia 2013

[119] Mary i Carol Higgins Clark "Bądź mi zawsze ku pomocy"

He Sees You When You're Sleeping
Prószyński i S-ka, 2001
Liczba stron: 157
Literatura amerykańska
5/10

Mary Higgins Clark to jedna z popularniejszych amerykańskich współczesnych pisarek. Pisze powieści sensacyjne wzbogacone elementami obyczajowymi, jest autorką m. in. "Pustej kołyski" i "Najdłuższej nocy". Carol Higgins Clark to córka Mary i jest autorką "Brylantowego legatu".

Sterling Brooks nie był złym człowiekiem, ale też nie prowadził przykładnego życia. Zaabsorbowany sobą i swoimi sprawami, nie zwracał uwagi na innych ludzi, toteż po śmierci bardzo długo tkwił w niebiańskiej poczekalni. Wreszcie Wielka Rada ogłasza werdykt: Sterling musi wrócić na Ziemię, gdzie ma dowieść swoich zalet, pomagając komuś w potrzebie. Pojawia się więc na Manhattanie, na ślizgawce w centrum Rockefellera. Zbliża się Boże Narodzenie i wszyscy wokół są zadowoleni, ale wśród łyżwiarzy jest pewna bardzo smutna dziewczynka. Może to jej ma pomóc Sterling Brooks?
Trzymająca w napięciu, a jednocześnie zabawna i pełna ciepła opowieść jest idealną lekturą nie tylko na święta.

Szukałam w bibliotece jakiejś ciekawej niezbyt grubej książki o tematyce świątecznej. jakiś kryminał z choinką w tle, miłość między bombką a dzwoneczkiem lub przemiana życia przy kolędowym akompaniamencie. Ostatecznie zgarnęłam z półki właśnie "Bądź mi zawsze ku pomocy" Mary i Carol Higgins Clark. Liczyłam na anielską opowieść o odkupieniu win, przywracaniu nadziei i spełnianiu marzeń. Chyba trochę się przeliczyłam.

Panie Clark zafundowały mi prawie 160 stron historii nie - do - końca świątecznej. Był anioł - nieanioł, nieszczęśliwa dziewczynka i teoretycznie święta. Teoretycznie bo świąteczny jest początek, kawałek środka i koniec. Za to jest mnóstwo retrospekcji i powrotów do przeszłości, która działa się np. latem. Klimat świąt gdzieś mi uleciał z tej książki...

Najciekawszym z bohaterów wydawał mi się Roy. Niby postać epizodyczna, poboczna, ale chyba najmądrzejsza, najbardziej intrygująca. Chciałabym spotkać Roya w rzeczywistości. Interesująca była też Niebiańska Rada, chociaż żałuję, że autorki nie sprecyzowały jacy dokładnie (z imion i nazwisk) zasiadali w niej święci. Szkoda trochę. Ale sama kreacja nieba, Rady, Aniołów była całkiem niezła. Trochę nierealne wydało mi się to, że osoby, którym ukazał się Sterling od razu uwierzyły, że jest, hm, aniołem. Rozumiem, ze Marissa - jest dzieckiem, taka natura. Ale państwo Santoli, tak bez słowa, bez reakcji prawie to przyjęli? Nie pasuje mi tu to.

Suma sumarum: Nie poczułam świąt po lekturze tej książki. Za dużo kryminału, za mało Gwiazdki. W ogóle brakuje tego i owego. "Bądź mi zawsze ku pomocy" pozostaje, moim zdaniem, daleko w tyle za książkami takimi jak "Boże Narodzenie w Lost River", "Noelka" czy kultowa i tradycyjna "Opowieść wigilijna". Lepiej sięgnijcie po te tytuły i dajcie się ponieść tym niezwykłym grudniowym świętom :)

sobota, 14 grudnia 2013

[118] Krzysztof Bielecki "I nagle wszystko się kończy"

Akademickie Inkubatory Przedsiębiorczości, 2013
Liczba stron: 300
Literatura polska
9/10

Krzysztof Bielecki to autor nietuzinkowych książek wydawanych nakładem własnym. Wcześniej napisał m. in. "Miasto to gra", "Defekt pamięci" oraz "Rekonstrukcję", która zafundowała czytelnikom mocne wrażenia. "I nagle wszystko się kończy" to kolejna książka pisarza, na którą składają się dwadzieścia trzy opowiadania.
„– Magiczne, dziwaczne, zaskakujące, pomysłowe, tajemnicze, jedyne w swoim rodzaju. Takie są opowiadania zebrane w niniejszym zbiorze. Pomysłów jest tu tak wiele, że starczyłoby ich na kilkadziesiąt książek – Trudie Rainbolt odczytała tekst z tylnej okładki. Następnie jeszcze raz spojrzała na front i wymówiła tytuł: «I nagle wszystko się kończy»…
Okładka wyglądała intrygująco. Kojarzyła się z obrazem kontrolnym pojawiającym się na ekranie telewizora po zakończeniu emisji programu.
Trudie Rainbolt siedziała wraz z Simone Thunderfield na krawędzi dachu najwyższego drapacza chmur w mieście. Ich ubrania łopotały na wietrze. Noc była gwiaździsta i bezchmurna. Dziewczyny przychodziły tam co noc. Wyraźnie na coś czekały, ale to usilnie nie chciało nadejść.” 


Tym razem pan Krzysztof Bielecki funduje czytelnikom mniej psychodeliczną jazdę niż przy "Rekonstrukcji". Opowiadania zaserwowane tutaj są lżejsze niż zamieszczone w poprzedniej pozycji. Oczywiście nietypowy sposób kreowania świata się nie zmienił, lecz to co pojawiło się w tym zbiorze nie jest tak hardcorowe. Tu panuje raczej bajkowy czy baśniowy klimat, dość eteryczny nawet. Spokojnie, spokojnie - jest tak samo ciekawie jak zawsze :)

Z zafascynowaniem przeczytałam niemal wszystkie opowiadania. Z jednym już miałam styczność, a mianowicie czytałam "Różne oblicza wszechmocy". Była to bardzo fajna przygoda i z przyjemnością przeczytałam tę historię po raz wtóry. Natomiast opowiadanie pt. "Olimpiada" nie przeczytałam, nie dałam sobie po prostu rady z tą historią. Ciężko mi to szło, a nie chciałam stopować czytania reszty zbioru.

Historie zaprezentowane tutaj - tak jak wynika to z tytułu - kończą się nagle, niespodziewanie. Wiadomo, siedzę sobie, czytam, dałam się wciągnąć któremuś z opowiadań a tu... Koniec! W wyniku tego moja wyobraźnia była wciąż w stanie trwającego zdziwienia. Ale tym razem było to pozytywne zadziwienie :) 

Polecam te lekkie opowiadania osobom, które chcą rozpocząć swoją przygodę z twórczością Krzysztofa Bieleckiego. Jak na pierwsze podejście powinny być odpowiednie, mim skromnym zdaniem. Jednakże sądzę, że miłośnicy i fani historii autorstwa Pana Bieleckiego też się na tej pozycji nie zawiodą. Gorąco polecam i czekam na kolejne książki tego nietuzinkowego i intrygującego polskiego pisarza. 

Za książkę dziękuję panu Krzysztofowi Bieleckiemu :)

czwartek, 5 grudnia 2013

[117] Ewa Nowak "Rezerwat niebieskich ptaków"

Egmont, 2008
Liczba stron: 311
Literatura polska
6/10

Rodzina Sary Wieckiej, nastolatki z Warszawy, z dnia na dzień stała się niewyobrażalnie bogata. Poznajemy ich w momencie, kiedy przywykli już do swojej zamożności. Jak radzić sobie z nadmiarem pieniędzy? Wieccy zdają się nie mieć żadnego sensownego pomysłu. Sara ma tak dużo problemów, że nie starcza jej czasu, by choć przez chwilę poważnie pomyśleć o swoim życiu.
Tym razem mamy okazję wejść w świat nastolatków z najzamożniejszych polskich rodzin. Akcja powieści toczy się w ekskluzywnej, elitarnej szkole, w której czesne i warunki nauki przekraczają polskie standardy. Czy jest sens marzyć o chodzeniu do takiej szkoły? Po lekturze powieści odpowiedź nie jest już taka oczywista...

Mam za sobą kolejny tom "Miętowej" serii pani Ewy Nowak. Już tradycyjnie książka wypożyczona została pod wpływem chwili, przeczytana równie szybko. Czy zachwyciła tak jak poprzednie tomy? Raczej nie, ale o tym w dalszej części recenzji.

Mimo że z chęcią i ciekawością przewracałam kolejne strony powieści, to bohaterowie nie zachwycili mnie. Żadna z tych postaci nie stała mi się bliska, nie poczułam tej nici porozumienia, nie było też szansy na utożsamienie się z charakterem, osobowością czy postępowaniem któregokolwiek z bohaterów zbudowanych przez panią Ewę. Myślę, że jednym z powodów było to, że historia dotyczy w dużej mierze nastolatków z nieprzyzwoicie bogatych rodzin. To zaciąga lekką egzotyką ;)

Spora część akcji rozgrywa się w "drugim domu" każdego nastolatka - w szkole. Spodobał mi się opis biblioteki. Kanapy, poduszki i książki... Takie szaleństwo ;) A skoro szkoła to i nauczyciele. Za pomocą postaci Tempery i Bystrej i ich kontaktu z uczniami (i ich rodzicami również...) autorka pokazała ciekawy aspekt  - autorytety w życiu młodego człowieka. Bystra to świetna nauczycielka, polonistka z pasją, wydaje mi się, że naprawdę lubi to, co robi. Jednak czy prywatnie jest równie fantastyczną osobą? Czy jest warta tego, aby być wpatrzonym w nią jak w obrazek? Zawsze są dwie strony medalu. A plastyczka Tempera? Nikt jej nie lubi, uczniowie mają dosyć jej i jej idiotycznych zadań domowych. Zdaje się, że za jej zachowaniem, nauczycielskim bytowaniem, za byciem szkolną zołzą stoi jakiś powód. Czasem warto dokładniej przyjrzeć się niektórym ludziom i sytuacjom.

Podsumowując, mimo że "Rezerwat niebieskich ptaków" nie pochłonął całej mnie podczas czytania, to nie jest to powieść zupełnie bezwartościowa. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy z serii "Wszystko tylko nie mięta".

środa, 27 listopada 2013

[116] Ewa Nowak "Kiedyś na pewno"

Egmont, 2007
Liczba stron: 254
Literatura polska
7/10

Pani Ewa Nowak to pedagog - terapeuta, jej felietony i odpowiedzi na listy można czytać w gazetach dla młodzieży np. w skierowanym dla licealistów "Cogito". Jest autorką cieszących się popularnością książek dla dzieci i młodzieży. Poruszają one ich codzienne problemy, bawią i uczą, i taka jest też seria "Wszystko tylko nie mięta", do której należy też dzisiaj recenzowana przez mnie powieść.

Kamila i Dorota wiele czasu spędzają razem, dużo rozmawiają, ale czy łączy je prawdziwa przyjaźń, czy może jest to zwykła szkolna znajomość? Obie mają kłopoty w domu, nie układa im się w sprawach sercowych, a na dodatek ich wzajemne relacje zostają poddane ciężkiej próbie.
Nie ma tu prostych rozwiązań i odpowiedzi. Dobro i zło wciąż się przeplatają - tak jak w realnym życiu. Bohaterki - podobnie jak każdy - popełniają błędy, ale w końcu umieją się do nich przyznać i zastanowić się nad sobą oraz swoim postępowaniem. I choćby dla owej chwili refleksji warto przeczytać tę książkę. 

Mam słabość książek z serii "Miętowej" i nawet jeżeli z czymś w tych powieściach się nie zgadzam albo coś mnie wkurza to wiem, że i tak sięgnę po następną część. Co jakiś czas wpadam do bibliotecznego oddziału książek dla dzieci i młodzieży i wychodzę stamtąd z odprężającą, ale i skłaniającą do refleksji powieścią pani Ewy Nowak. Tak było również ostatnio. 

Tym razem zostaje zaserwowany czytelnikowi mechanizm podejmowania nieodwracalnych decyzji rzutujących na nasze dalsze życie, zmiany w nim, nie zawsze na lepsze, choć to jeszcze zależy od punktu widzenia. Kamila poddaje się pokusie i dopuszcza się kłamstwa, które nieźle namiesza w jej życiu, poświęconym tańcu. Sprawy sercowe też mocno się pogmatwają. Niestety nie wszystko można odkręcić, ale za to wszystko prędzej czy później ujrzy światło dzienne. Tylko... czy było warto? Jakoś nie mogłam polubić Kamili, denerwowała mnie mimo fajnego początku. Cóż, nie da się lubić wszsytkich. 

Drugą bohaterką jest Dorota, która również pod wpływem impulsu miesza sobie w życiu i poznaje jak bardzo parzy w dłonie coś, co nie było przeznaczone dla nas. Obawiam się, że nigdy tak zupełnie się z tego uczucia nie pozbędzie, bo nie pozwoli jej na to otoczenie. Ma mocny bałagan w rodzinie - matki i ojca w domu nie ma przez prawie cały rok, nie obchodzi ich ani pragnąca zainteresowania Dora, ani jej młodsza siostra Majka. Tę bohaterkę polubiłam, wyczekiwałam fragmentów powieści, które były jej poświęcone.

Klasyczna książka z morałem i refleksją dla czytelnika w stylu pani Ewy. Bohaterki dowiadują się (dość boleśnie czasem), że czyny mają swoje konsekwencje, które należy ponieść. Choć to trudne, trzeba wziąć głęboki oddech i przyznać się do błędu, jeżeli nie można go naprawić, to wziąć za niego odpowiedzialność. Dalsze brnięcie już po prostu nie ma sensu, bo zamiast lepszej sytuacji jest gorsza.

Choć to już nie to samo co "Wszystko, tylko nie mięta" lub "Diupa" to lekkie pióro, ciekawi bohaterowie budzący przeróżne uczucia i mądry przekaz sprawiają, że mogę polecić tę książkę nie tylko miłośnikom pani Nowak, ale też osobom szukającym czegoś niegłupiego a odprężającego.

niedziela, 3 listopada 2013

[115] Olga Rudnicka "Natalii 5"

Prószyński i S-ka, 2011
Liczba stron: ok. 550
Literatura polska
10/10

Olga Rudnicka to współczesna polska pisarka mieszkająca w Śremie. Ukończyła studia zaoczne w Poznaniu. Na swoim koncie ma kryminały, które zyskały rzesze wielbicieli. Napisała m. in. "Zacisze 13", "Lilith" oraz "Cichego wielbiciela".

Policja otrzymuje zgłoszenie o samobójstwie. Zamknięty od środka pokój. Martwy mężczyzna. Broń, na której znajdują się wyłącznie jego odciski palców. Jednak zdaniem przybyłego na miejsce komisarza Potockiego nie mogło to być samobójstwo. Ślady wykluczają również morderstwo.
Zagadkowa śmierć jest dopiero początkiem zdarzeń, które skomplikują spadkobierczynie denata. W gabinecie notariusza pojawia się pięć kobiet. Każda z nich rości sobie prawo do spadku. Każda z nich miała powód, by zabić. Każda z nich będzie kłamać i oszukiwać, by odzyskać zaginiony spadek...

Znacie ten stan, kiedy wchodzicie do biblioteki i wiecie, że nie powinniście nic, ale to NIC wypożyczać, bo nie macie na to czasu? Ja znam to aż za dobrze. Podchodzę do pierwszego regału, żeby przeczekać biblioteczną kolejkę i widzę... Mocno 'wyczytaną' książkę Rudnickiej. Mruga do mnie, nakłania, żeby wypożyczyć i... wychodzę z biblioteki z niezłym tomiszczem pod pachą. 
Miałam już przyjemność czytać jedną z książek Olgi Rudnickiej, a mianowicie "Cichego wielbiciela", który poruszał temat stalkingu. Teraz sięgnęłam po "Natalii 5"  i znów odkładając powieść byłam naprawdę usatysfakcjonowana. 

Autorka stworzyła pięć barwnych postaci kobiet. Jest to pięć Natalii Sucharskich, pięć sióstr, które po raz pierwszy spotykają u notariusza, co dla biedaka będzie strasznym przeżyciem. To już zdaje się być nieźle pokręcone, a to dopiero początek. Mimo tego, że każda z Natalii jest inna początkowo można je łatwo pomylić. Z biegiem powieści bohaterki ułatwiają czytelnikowi rozróżnienie ich. Wprowadzają zamęt nie tylko we własne życie, ale też w życie mieszkańców Mechlina, notariusza, dwójki policjantów prowadzących sprawę zabójstwa ich ojca i kilku innych osób. Niesamowicie napędzają bieg akcji. 
Polubiłam je wszystkie i razem z nimi szukałam tajemniczego spadku, szukałam poszlak, bawiłam się w detektywa, kłamałam policjantom. Żal było mi się rozstawać z tymi pięcioma niezwykłymi kobietami. Powieść kompletnie oderwała mnie od rzeczywistości. :)

Książka Rudnickiej liczy sobie ponad 500 stron, więc przy mocno zapchanym grafiku tygodnia powinnam ją czytać dosyć długo. Nic bardziej mylnego, historię pań Sucharskich pochłonęłam w trzy popołudnia/wieczory i nie był to stracony czas. Olga Rudnicka ma lekkie pióro, pisze prostym codziennym językiem, co przywodzi mi na myśl powieści Joanny Chmielewskiej :)

Polecam tę książkę wszystkim spragnionym odpoczynku z książką w ręku, jak również miłośnikom kryminałów wyżej wspomnianej Chmielewskiej. Gwarantuję Wam świetną zabawę i dobrze zagospodarowany czas. Sama z pewnością sięgnę po kontynuację "Natalii 5", czyli po "Drugi przekręt Natalii", a także po inne książki Olgi Rudnickiej (koniecznie po "Zacisze 13", gdyż jedna z bohaterek, tj. Aneta, to moja imienniczka. Musze wiedzieć, co ona tam zmalowała :)).

wtorek, 29 października 2013

[114] Alice Munro "Przyjaciółka z młodości"

http://zwierciadlo.pl/wp-content/uploads/2013/10/Munro_Przyjaciolka-z-mlodosci_m.jpg
Friend of My Youth
Literackie, 2013
Liczba stron: 433
Literatura kanadyjska
7/10

Alice Munro to kanadyjska pisarka uważana za mistrzynie krótkich form prozatorskich. Otrzymała wiele nagród, trzykrotnie Governor General's Award (najważniejsza kanadyjska nagroda literacka). Do niezłego zbioru nagród literackich autorka może dopisać sobie Literacką Nagrodę Nobla, gdyż została w tym roku jej Laureatką!

Kolejna na polskim rynku książka mistrzyni krótkiej formy literackiej, laureatki Bookera. "Przyjaciółka z młodości" to dziesięć niezwykłych, hipnotyzujących czytelnika opowiadań o tym, co dla każdego z nas najważniejsze, ale i najbardziej tajemnicze: o miłości, tęsknocie, umieraniu, przypadkach rządzących naszym życiem... Prawdziwa literacka uczta dla wielbicieli magii słowa i niezapomnianych wrażeń. 

Czytanie tej książki zajęło mi sporo czasu. Złożyło się na to wiele czynników, w tym brak wolnej chwili jak i brak chęci na czytanie czegokolwiek. Sięgnięcie jednak po tę pozycję spowodowało u mnie jednak pewną refleksję, a mianowicie taką, że absolutnie nie nadaję się do czytania opowiadań bądź nowel (wyjątek: Prus), gdyż mnie irytują mimo niesamowitego kunsztu autora/autorki.

Przejdźmy jednak do istoty rzeczy, czyli właściwej recenzji książki. Na tych 433 stronach znajdziemy opowiadania, które polski rynek wydawniczy widzi po raz pierwszy, choć w Kanadzie ukazały się one w 1990 roku. Przez te historie przewijają się różne postacie - kobiety (przede wszystkim), mężczyźni, dzieci. Ludzie ci mają problemy różnego typu. Choroba, śmierć, brak zrozumienia. Bohaterowie noszą w sobie tajemnice, ich własne, ich przyjaciół, chowają w sobie też czasem ból, niespełnione marzenia i rozpaczliwe pragnienie realizacji pewnych planów. Często wspominają czasy młodości - dzieciństwo, pierwsze miłości, przyjaciół, małżonków czy rodziców. Główny bohater czy też częściej główna bohaterka opowiadania jest dobrze narysowana. 

Język opowiadań nie jest trudny w odbiorze, czyta się płynnie i bez problemów. Jednak denerwowało mnie to, że gdy już udało mi się wciągnąć w opowiadanie ono się kończyło. Choć ta irytacja wypływa raczej z moich oporów związanych z krótkimi formami aniżeli ze stylu pisarki. 

Sama treść opowiadań i dogłębne zrozumienie jej sprawiło mi trudność. Być może nie poświęciłam całej siebie tym tekstom i tutaj leży wina, ale być może też za mało znam życie i świat, by wiedzieć co dokładnie dręczy bohaterów. Myślę, że czytelnik nieco starszy niż ja (tj. liczący więcej niż osiemnaście wiosen) i mający więcej doświadczeń życiowych lepiej pojmie to dzieło Alice Munro, czego serdecznie wszystkim życzę.  

Niewątpliwie sięgnę jeszcze po inne dzieła Munro. Tymczasem tę pozycję polecam zarówno miłośnikom pisarki jak i osobom, dla których będzie to pierwsze spotkanie z jej twórczością. 

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Literackiemu :)

piątek, 16 sierpnia 2013

[113] Ewa Nowak "Bransoletka"

Literackie, 2013
Liczba stron: 290
Literatura polska
7/10

Premiera: 11 września 2013 r.

Ewa Nowak to polska pisarka i publicystka, autorka książek dla dzieci i młodzieży. Współpracuje z pismami, m. in. z "Cogito" oraz "Victor Gimnazjalista". W swojej twórczości podpowiada jak poradzić sobie w różnych sytuacjach i z różnymi problemami. Na polskim rynku zadebiutowała w 2002 roku książką pt. "Wszystko tylko nie mięta".

Werka poznaje chłopaka jak marzenie i za jego sugestią decyduje się pojechać w ferie na warsztaty teatralne. To świetny powód to wyrwania się z domu, w którym dziewczyna nie czuje się dobrze. Jednak nagle wizja sympatycznego wyjazdu z wymarzonym chłopakiem upada i Weronika jedzie na warsztaty sama. Ju od momentu wejścia do autokaru wszystko okazuje się być porażką. Długie ćwiczenia wymowy, gadanie o kostiumach, rolach. Jednak powoli, po cichutki za sprawą nietypowej lecz charyzmatycznej prowadzącej coś zaczyna się zmieniać...

"Bransoletka" nie jest pierwszą książką pani Ewy jaką czytałam, wcześniej miałam okazję (i przyjemność zarazem) sięgnąć po kilka tomów "Miętowej" serii. Najnowsza książka tak jak powieści ze wspomnianej przeze mnie serii porusza problemy świata nastolatków. Weronika ma szesnaście lat i różne bolączki, ale żadnego sensownego sposobu na ich rozwiązanie. Przychodzi ono niespodziewanie, lecz skorzystanie z niego też nie jest dla zbuntowanej i obrażonej na świat dziewczyny proste. Właśnie to lubię w powieściach pani Nowak - są oparte na życiu i być może nie jednej osobie dały do myślenia. 

Bardzo mnie cieszy to, że historia Weroniki nie kończy się w dniu zakończenia warsztatów, ale czytelnik ma szansę ujrzenia życia dziewczyny już po dwutygodniowych zajęciach. A niewątpliwie jest co obserwować.

Wielu ludzi wie, że inne spojrzenie na pewne sprawy w naszym życiu pomaga, bo zmienia się perspektywa, dlatego tak chętnie słucha opinii osób trzecich. Ale mało kto wpada na pomysł, żeby samemu, bez pomocy innych wypracować sobie takie inne, nietypowe spojrzenie. To może wydawać się trudne, bo często zdaje się, że jest tylko jedno spojrzenie na problem. Błąd. Czasem trzeba poszerzyć kąt patrzenia :)

"Bransoletka" to wciągająca, ciepła, budująca książka, którą lekko się czyta. Gratka dla czytelników pani Ewy Nowak, ale polecam ją wszystkim, którzy poszukują jakiejś mądrej, nieogłupiającej powieści o młodzieży i dla młodzieży :)

wtorek, 23 lipca 2013

[112] Vanessa Farquharson "Zieloni śpią nago"

Sleeping naked is green
Świat Książki, 2011
Liczba stron: 284
Literatura kanadyjska
8/10

Vanessa Farquharson mieszka w Toronto. Jest dziennikarką i krytykiem sztuki w "National Post", w którym prowadzi też kolumnę poświęconą środowisku naturalnemu.Postanowiła prowadzić blog, na którym przez rok będzie dokumentować swoje ekologiczne działania.

Bezpretensjonalny, lekki i zabawny dziennik, prezentujący rok z życia dziennikarki piszącej na tematy kulturalne, mieszkanki wielkiego miasta w Kanadzie, która postanowiła żyć ekologicznie. Nie wszystko okazało się proste, łatwe, przyjemne i możliwe do zrealizowania. Dlaczego więc warto i należy żyć ekologicznie? Co tracimy? Co zyskujemy? Mnóstwo cennych, ale i kontrowersyjnych rad i zaleceń oraz zaskakujących spostrzeżeń.

Książkę nabyłam po niskiej cenie i w sumie nie spodziewałam się fajerwerków. Zainteresował mnie napis na okładce "historia ekocynicznki" i uznałam, że może uda mi się spędzić z dziełem kanadyjki kilka ciekawych chwil, ale szybko zapomnę o książce, którą zabrałam ze sobą na tygodniowy pobyt nad jezioro. Cóż. Myliłam się.

"Zieloni śpią nago" okazało się naprawdę świetną lekturą. Książka została stworzona na podstawie bloga,
który dziennikarka "National Post" prowadziła przez rok. Pewnego dnia podjęła wyzwanie i postanowiła przez rok żyć ekologicznie. Od razu powiadomiła rodzinę, przyjaciół, współpracowników. I wtedy nie było już odwrotu i musiała brnąć dalej... 

A może rower zamiast auta?
Ta bardzo zieloniasta książka świetnie pokazuje, że bycie ekologicznym nie jest takie proste, bo czasem to co "powinniśmy" jest bardzo trudne. Oczywiście, zmienienie zwykłych papierowych ręczników kuchennych na te makulaturowe to nic trudnego, ale wyłączenie lodówki to już inny poziom trudności. Plusem jest to, że skala trudności ekozmian wprowadzanych przez Vanessę jest bardzo zróżnicowana, więc jeżeli któraś zainteresuje czytelnika to może spróbować wprowadzić ją w swoje życie. Zaczynając na makulaturowych ręcznikach i niekupowaniu bzdurnych gazet po sprzedaż samochodu. Do wyboru, do koloru.

Wpisy w dzienniku są różne i dzięki temu prawdziwsze. Niektóre mają dwie, trzy lub cztery strony,  inne zaledwie dwa, czasem trzy zdania (ale za to jak dobitnie oddające rzeczywistość). Czasami są one ściśle związane z ekozmianą na dany dzień (np. uczestnictwo w jakiejś akcji), innym razem odnoszą się do uczuć, przemyśleń i życiowych przygód Vanessy, które nie zawsze mają bezpośredni związek z ekologicznym wyzwaniem jakiego się podjęła. Fajne jest to, że dziennikarka pisze o tym co czuje i co jej towarzyszy: zmęczenie, złość, smutek, zwątpienie, radość, nadzieja, wyczekiwanie, tęsknota. Dzięki temu wiadomo, że Vanessa, kobieta, która przez rok chce żyć ekologicznie, jest normalnym człowiekiem, takim jak czytelnik.

Książka składa się z wstępu, dwunastu rozdziałów (wg miesięcy) oraz epilogu. Każdy rozdział rozpoczyna lista ekozmian funkcjonujących w systemie jeden dzień - jedna zmiana. Tego typu zestawienie to świetny pomysł. Minusem jest to, że rozdziały mają podtytuły, które podane są jedynie w spisie treści, a nie na początku rozdziału. O istnieniu tych podtytułów zorientowałam się dopiero w połowie książki, gdy postanowiłam sobie z nudów przejrzeć spis treści.

Dziennik pokazuje, że życie w zgodzie z ekologią (nie ma to polegać na ogólnej ascezie...), a zatem i naturą, choć jest modne i trendy, nie zawsze jest proste. Myślę, że to pozycja to świetna propozycja właśnie dla "ekocyników" (taki mały prztyczek w nos), ale też dla osób, które starają się wprowadzić coś ekologicznego w swoim życiu, lecz nie wiedzą jak się za to zabrać. Polecam właśnie na wakacje ;)
_____

Powróciłam znad jeziorka. "Zieloni śpią nago" to naprawdę dobra książka, ale czuję, że nie udźwignęłam ciężaru tej recenzji. Widzę tu chaos ogólny, za co serdecznie przepraszam. Jestem lekko roztargniona ostatnio ;)

wtorek, 16 lipca 2013

[111] Beata Jankowiak - Konik "Historia malarstwa. Jak czytać obrazy?"

IBIS, 2013
historia sztuki
9/10

Jak czytać obrazy? Pytanie to może wydać się nieco niezrozumiałe czy niejasne, jednak jest ono w pełni uzasadnione, jeśli pojmie się zamysł i główną ideę przyświecającą autorce tej książki. Wychodzi ona bowiem z założenia, że tylko dokładna analiza danego dzieła sztuki, właśnie jego swoista „lektura”, daje odbiorcy możliwość obcowania z wielką kulturą i historią, a także pomoże w prawdziwej kontemplacji i zrozumieniu sensu sławnych płócien. Książka, którą z całą pewnością można traktować jako swego rodzaju kompendium malarstwa, ma bardzo przejrzysty i klarowny układ. Stanowi ona przekrój przez wszystkie epoki w historii świata, od prehistorii aż po współczesność, i w ramach danego okresu prezentuje najbardziej znane arcydzieła malarskie, które go reprezentują.
 
Książkę tę otrzymałam jako nagrodę za "bardzo dobre wyniki w nauce". W mojej szkole sytuacja z nagrodami książkowymi wygląda tak, że osoba otrzymująca świadectwo z tzw. paskiem może sama wybrać książkę.W ubiegłym roku postawiłam na Christie i trafiłam w dziesiątkę, a w tym roku wybrałam takie oto wielkie i ciężkie cudo o malarstwie, którym się interesuję. I znowu wybór okazał się właściwy. 

Edgar Degas, Primabalerina
Zacznę od plusów, bo jest ich tyle, że te drobne minusiki giną gdzieś w tyle. Jestem zachwycona tym, że autorką książki jest Polka! Wiele pozycji tego typu to przekłady zagranicznych autorów. Dobrze wiedzieć, że w tej dziedzinie jest i przedstawiciel(ka) naszego kraju. Zupełnie inaczej się czyta wiedząc, że doborem obrazów i opracowaniem interpretacji zajęła się rodaczka.

Książka została podzielona nie według epok lecz według ram czasowych. Pierwszy rozdział to prehistoria i starożytność, następnie jest średniowiecze, potem kolejne wieki. Spis treści kończą malarstwo bizantyjskie i ruskie oraz malarstwo pozaeuropejskie.Każdy z rozdziałów jest opatrzony krótkim wstępem i charakterystyką tego, co zachodziło w malarstwie w danym przedziale czasowym. Z kolei na opracowanie każdego obrazu w rozdziale składają się: sporych rozmiarów reprodukcja (najczęściej na całą stronę, która ma mniej - więcej wymiary kartki A4), podstawowe dane o obrazie zawarte w ramce pod dużą reprodukcją, na kolejnej stronie jest mała reprodukcja, na której zaznaczone są ponumerowane kwadraciki, do których tekstowe odniesienie znajdują się niżej. Kolejne dwie strony to "Co jeszcze trzeba wiedzieć", ciekawostka, tło artystyczne, czasem słowniczek trudnych pojęć, biografia malarza, reprodukcja innego obrazu o podobnym temacie lub technice wykonania, a także pytania sprawdzające wiedzę. 

Wydawnictwo nie oszczędzało na papierze czy liczbie storn, więc książka została naprawdę dobrze zrobiona i wydana. Jedynym minusem jest to, że czasem brakowało na miniaturce obrazu tych kwadracików ułatwiających zrozumienie stylu malarskiego lub interpretacji oraz literówki, rzadziej błędy w składni. Oprócz tego - książka niesamowicie pięknie pachnie. Uwielbiam bogato ilustrowane tomiszcza właśnie za ten zapach ;) 

Autorka dobrze dobrała obrazy. Czasem są to sztandarowi przedstawiciele epoki, są też obrazy i malarze, o których po raz pierwszy słyszałam. Jest Michał Anioł, da Vinci, Caravaggio, Rubens, Vermeer, Goya, Turner, Degas, Monet i Manet. Mnie już same nazwiska przyciągnęły, potem tytuły obrazów. 

Interesuję się malarstwem, chętnie o nim czytam, chętnie je podziwiam i podejmuję samodzielne próby interpretacji, a w tym ta książka pomaga. Miłośnikom malarstwa tę książkę polecam, bo to wspaniała przygoda. Osobom, które z malarstwem chcą zacząć się zaprzyjaźniać również polecam, bo jest pisana prostym, łatwym w odbiorze językiem.

czwartek, 11 lipca 2013

[110] Stephen King "Miasteczko Salem"

Salem's Lot
Prószyński i S-ka, 2009
Liczba stron: ? 
Literatura amerykańska
7/10

Stephen King to amerykański pisarz, a jego powieści zasilają przede wszystkim szeregi literatury grozy. W przeszłości wydawał książki pod pseudonimem Richard Bachman. Jest jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie, o czym świadczy niebagatelna liczba sprzedanych egzemplarzy jego książek (wg Wikipedii jest to ok. 350 mln).

W prowincjonalnym amerykańskim miasteczku zaczynają dziać się rzeczy niepojęte i przerażające. Znikają bądź umierają w dziwnych okolicznościach dzieci i dorośli, jedna śmierć pociąga za sobą drugą. Czyżby Salem było nawiedzone przez złe moce? Kilku śmiałków, którym przewodzi mały chłopiec, wydaje im pełną determinacji walkę. "Miasteczko Salem", klasyczny horror Stephena Kinga, ukazało się po raz pierwszy w roku 1975. Demoniczna opowieść natychmiast przeraziła i oczarowała czytelników i stała się światowym bestsellerem. Doczekała się też dwóch ekranizacji.

"Miasteczko Salem" to moje pierwsze spotkanie z Kingiem. Skłonił mnie do tego nowo poznany kolega podczas wycieczki szkolnej w Bieszczady. W pierwszy poniedziałek po powrocie pognałam do biblioteki w poszukiwaniu zupełnie innej książki Kinga ("To"), jednak jak na złość tej pozycji nie było. Sięgnęłam zatem po "Miasteczko". I tak to się zaczęło. A jakie wrażenia?

Od pierwszych stron miałam poczucie, ze ta książka jest... dziwna. Nie zła, wkurzająca czy nie nadająca się do czytania tylko po prostu specyficzna, inna, no właśnie - dziwna. Ale czytałam dalej. Zachwyciły mnie dobrze nakreślone postacie główne, ale także całe tło, czyli samo miasteczko i jego mieszkańcy. Właścicielka pensjonatu, kierowca autobusu, rodzice Susan, dzieciaki w szkole, mężczyźni w knajpie. Dzięki temu, że Stephen King poświęcił nieco stron i czasu tym osobom, czytelnik bardziej  przeżywa to, co dzieje się w Jerusalem.

Autor poświęcił też nieco miejsca wampirom. Jak wyglądają, gdzie śpią, jak się zachowują, jak przychodzą po swoje kolejne ofiary...  Bohaterowie poszukiwali również informacji o nich a także historii podobnych do tych, która właśnie dzieje się w Salem. Jeżeli, ktoś chce się dowiedzieć jak pozbyć się wampira i jak rozpoznać u siebie pierwsze objawy wampiryzmu, to ta książka będzie pod tym względem ciekawą przygodą ;)

Wciągnęłam się w powieść i zachłysnęłam się nią, ale tylko do pewnego momentu (około 300 strona). Potem straciłam czytelniczy zapał dla książki i przez kilka dni czytałam coś zupełnie innego. Może to nie była wina "Miasteczka Salem", ale moja, tego co zajmowało moje myśli, tego co się akurat wokół mnie działo. W każdym razie - przez kilka dni, aż mnie bolało na samą myśl, żeby wrócić do czytania tej powieści. Skończyłam ją męcząc się.

Ale mimo tego, nie umknęła mi pewna bardzo ważna rzecz - King jest mistrzem słowa. On się nim bawi, nagina do swoich potrzeb i to bez szkody dla czytelnika. Do budowania nastroju grozy i strachu używa (z rozmysłem, jak się zdaje) ironii, groteski, przemilczeń i niedomówień, które mówią więcej niż strona pełna słów. Niesamowicie wpłynęło to na moją bogatą i bujną wyobraźnię.

To było moje pierwsze spotkanie z mistrzem grozy. Czy będzie kolejne? Oczywiście. Już mam w planie dwie kolejne książki: "To" oraz "Misery". Nie wiem, kiedy uda mi się zrealizować te plany czytelnicze, ale nie wątpię, że prędzej czy później nadejdzie chwilka czasu i na to ;)

Czy polecam "Miasteczko Salem"? Tak. Może nie koniecznie jako książkę od której chce się zacząć przygodę z Kingiem, ale jako jedną z kolejnych z pewnością. Jednak jeżeli ktoś doszukuje się tu jakiegoś paranormal romance z wampirami a la Edward ze "Zmierzchu" to odradzam, bo może się bardzo zawieść.
________

Jutro wyjeżdżam na tydzień, ale postaram się napisać jeszcze jedną recenzję, która ukazałaby się podczas mojej nieobecności. Życzę wszystkim pięknej wakacyjnej pogody ;)

niedziela, 7 lipca 2013

[109] Beata Pawlikowska "Blondynka na językach. Włoski"

G+J Gruner&Jahr, 2011
nauka języków
9/10

 Beata Pawlikowska to polska pisarka, podróżniczka, dziennikarka, tłumaczka i fotografka. Znana z cyklu "Dzienniki z podróży" oraz z cyklu poradników psychologicznych (m. in. "W dżungli niepewności"). Jest także autorką książek do nauki języka obcego z serii "Blondynka na językach", a w 2013 roku ukazały się "Rozmówki".

To nie jest zwykły podręcznik do nauki języka obcego. Jest to kurs rozmawiania w języku obcym. Uczy mówienia i rozumienia. Zero gramatyki, zero wykuwania słówek, zero odmian czasowników, które trzeba na pamięć wbić sobie do głowy. „Blondynka na językach” to kurs nauki języków obcych, oparty o zupełnie nową metodę uczenia. Powstała ona w oparciu o moje doświadczenia w nauce języków obcych. Bo pewnego dnia zorientowałam się, że języka obcego można się uczyć na zasadzie logicznej układanki. Języka obcego można się nauczyć instynktownie – najpierw zapamiętać dane wyrażenia i zdania poprzez systematyczne powtarzanie ich na głos, a potem zgodnie z zasadą logiki budować z nich własne przykłady. Pomoże Ci w tym specjalnie zaprojektowana książka oraz płyta CD. Powodzenia!

 Książkę kupiłam dwa lata temu w wakacje. Miałam bardzo ambitny plan: raz - dwa nauczyć się tego, co jest zawarte na kartkach tego kursu. Cóż, na ambicjach się skończyło, ponieważ albo ja traciłam zapał, albo nie miałam czasu. Teraz wielki powrót. Co mi zostało po dwóch latach? Czy coś pamiętam z pierwszych lekcji, które były tak dawno temu?

Wenecja
Szok. Pamiętam! I to bardzo dobrze. Jestem dopiero w odcinku trzecim (25 str.). Pewnie też dużą rolę tutaj odegrało to, że przyłożyłam się do tego i potraktowałam to serio. Ile radości, kiedy okazało się, że coś jeszcze potrafię i pamiętam.

W opisie serii autorka wspomina o nauce na zasadzie logicznej układanki. I ta zasada się sprawdza. Frazy co jakiś czas się powtarzają, z drobną zmianą jednego lub dwóch słówek, więc są dwa plusy: pierwszy to taki, że możemy ponownie powtórzyć zwrot bez cofania się i kartkowania, a drugi to taki, że szybciej i łatwiej przyswaja się nowe słówka, bo odczuwa się to jako coś naturalnego.

Zaletą (czy też raczej dobrze zrobionym punktem obowiązkowym każdego kursu tego typu) jest wprowadzenie. Na kilku stronach wyjaśnione zostało działanie i zamierzenia tej książki oraz dwa sposoby uczenia się - z książki i z płyty. Pojawiła się również wzmianka o tym, że kurs składa się z pięciu poziomów. 

Wspomniałam o tym, że można uczyć się na dwa sposoby. Wypróbowałam oba. Zacznę od książki. Ma ona bardzo ciekawy układ stron; na jednej stronie są słówka, frazy i zdania w języku polskim, a na sąsiedniej są ich włoskie odpowiedniki (w przypadku poziomu drugiego jest odwrotnie, ponieważ tłumaczymy z włoskiego na polski). Sprawdziłam też płytę z nagraniami mp3. Najpierw jest nagranie po polsku, potem chwila na to, aby uczący się mógł głośno przetłumaczyć, a następnie lektor włoski podaje wersję właściwą. Jest to o tyle dobre, że można w razie wątpliwości dotyczących przeczytania słowa, można puścić nagranie z płytki i dowiedzieć się, jak wyraz powinien brzmieć poprawnie po włosku. Każdy sposób działa świetnie osobno, ale we współpracy efekt jest lepszy. 

Książka jest zaopatrzona w Niezbędnik Gramatyczny, który opisuje i podaje przykłady podstawowych zasad gramatyki włoskiej. W tymże Niezbędniku miejsce swoje mają m. in. czasy, czasowniki, rzeczowniki, budowanie pytań i przeczeń, zaimki, liczebniki oraz kilka innych zagadnień.

"Blondynka na językach. Włoski" to z pewnością ciekawa przygoda i sposób na poznanie, choćby częściowe, języka. Osobom zainteresowanym językiem włoskim i nauką podstawowych zagadnień mających umożliwić jego rozumienie polecam tę pozycję. ;)

środa, 3 lipca 2013

Lista książek na LIPIEC

Wakacje, a więc czytanie. Sporządziłam listę książek, które chcę przeczytać w lipcu. Generalnie prawie wszystkie pochodzą z moich półek - nazbierało się tego trochę, a w tym miesiącu kolejne zakupy ;) Nie wrzucam stosu, bo nie chcę za bardzo męczyć mojego komputera, jakoś ostatnio gorzej mu. Książki, które nie pochodzą z mojego skromnego zbioru, zostały opatrzone stosownym dopiskiem ;)

  1. Stephen King "Miasteczka Salem" - biblioteka, czytam. 
  2. Beata Jankowiak - Konik "Historia malarstwa. Jak czytać obrazy?"- czytam
  3. Stanisław Wyspiański "Wesele" - czytam
  4. Vanessa Farquharson "Zieloni śpią nago"
  5. Umberto Eco "O bibliotece"
  6. Bolesław Prus "Placówka"
  7. Beata Pawlikowska "Blondynka w Kambodży"
  8. Jacek Bocheński "Antyk po antyku"
  9. Ann Brashares "Nigdy i na zawsze"
  10. Mauren Lee "Matka Pearl"
  11. Mauren Lee "Wrześniowe dziewczynki"
  12. Andreas Franz "Rytuał zbrodni"
  13. Stephen King "To" - najpierw muszę pożyczyć od kolegi :D
Lista bardzo ambitna, więc będę zadowolona, jeżeli chociaż połowę uda mi się przeczytać.

U mnie słońce, a u Was? ;)

wtorek, 25 czerwca 2013

[108] Agatha Christie "Niedziela na wsi"

The Hollow
Dolnośląskie, 2012
Liczba stron: 260
Literatura angielska
7/10

Agatha Christie to angielska autorka powieści kryminalnych i obyczajowych, jest też najbardziej znaną na świecie pisarką kryminałów. W języku angielskim wydano ponad miliard jej książek. Stworzyła dwie słynne postacie: starszą pannę Marple oraz ekscentrycznego Belga Herkulesa Poirot. Pierwszą powieścią kryminalną, a zarazem pierwszym dziełem, w którym pojawia się belgijski detektyw jest "Tajemnicza historia w Styles" wydana w 1920 r. Wybitna anglojęzyczna pisarka zmarła w 1976 roku mając 86 lat.

To miała być spokojna niedziela na wsi. Herkules Poirot, zaproszony na obiad do domu lady Angkatell, trafia wprost na miejsce zbrodni. I nie jest to impertynencki żart ani gra towarzyska! Czerwona krew doktora Johna Christowa kapie do niebieskiej wody w basenie...
Czy lekarz został zabity przez zazdrosną o niego kobietę: żonę, kochankę albo dawną ukochaną? Wszystkie są na miejscu zbrodni, a jedna nawet trzyma w ręce rewolwer… Ale dowody i zeznania wcale nie są jednoznaczne. Tym razem Poirot trafił na godnego siebie przeciwnika. Czy wskazanie mordercy i odkrycie prawdy będzie sprawiedliwym wyjściem?

Christie i ja w Bieszczadzkim hamaku w ubiegłym tygodniu!
Książkę dostałam dosyć dawno, bo na ostatnią Gwiazdkę od kochanej Meme, ale dopiero teraz miałam chwilę czasu, żeby usiąść i ją przeczytać. Zabrałam ją bowiem na prawie tygodniowy wyjazd w Bieszczady z bardzo fajną ekipą, na czele której stał mój Polonista. Czytałam głównie w pociągu, rzadziej w schronisku. Jakie są moje wrażenia po moim drugim w życiu spotkaniu z Herkulesem i trzecim spotkaniu z panią Christie w ogóle?

Po "Morderstwie w Orient Experssie" Poirot stał się moim absolutnym guru (niemal). Stoi na piedestale zaraz obok Holmesa i Watsona. Tam było go dosyć sporo, na prawie każdej stronie. W tej powieści było nieco inaczej. Oryginalny Belg pojawia się dopiero w okolicach 90 strony, następnie występuje trzy, może cztery razy w króciutkich (choć istotnych) epizodach i triumfalnie rozwiązuje zagadkę. Tyle. Mi było mało, mało, mało. Mam straszny niedosyt Herkulesa.

Na powieść skalda się bardzo długie wprowadzenie, nim dojedzie do prawdziwego zawiązania akcji, jakim jest morderstwo Johna Christowa (zachodzi to około 100 str.). W owym wprowadzeniu autorka starannie przedstawia czytelnikowi bohaterów, grających główne role w tym spektaklu. Są ładnie zarysowane ich osobowości, nawyki, dziwne skłonności i sposób bycia. Istotną rzeczą wśród tego charakteryzowania bohaterów jest opis relacji między poszczególnymi osobami. Rzecz na pozór bzdurna, ale w dalszym toku akcji bardzo ważna, bo to właśnie tymi spostrzeżeniami będzie kierować się czytelnik w czasie poszukiwań mordercy.

Historia klasyczna dla Christie: do morderstwa dochodzi w zamkniętym gronie i wśród tego grona należy szukać, tego kto zbrodni dokonał. Tutaj nie jest to takie proste jakby wydawać się mogło, bo tropy prowadzą do różnych osób. Mylne, bardzo mylne. A całkiem sporo zamieszania w tej kwestii wprowadza niepozorna lady Angkattel, która zasypuje wszystkich wkoło swoimi teoriami.

W "Niedzieli na wsi" Agatha Christie posunęła się do pogłębienia wizerunku bohaterów powieści, tym samym odsuwając troszkę na bok Herkulesa Poirot. Lekka psychologizacja postaci w kryminale sprawiła, że miałam momentami odczucie, że czytam powieść obyczajową. I szczerze mówiąc nie wiem czy poiliczyć to plus czy minus dla książki.

"niedziela na wsi" to bardzo dobra powieść i wciągająca historia, ale nie trzymała mnie w napięciu tak jakbym chciała. No i brakowało mi Herkulesa. Jednak fanom Christie, którzy nie mieli okazji jeszcze przeczytać, polecam, a nawet zachęcam ;) Natomiast osoby, które chcą dopiero zacząć swoją historię z Agathą i oczekują dreszczyku emocji i mocnego napięcia, niech sięgną po inną pozycję! ;)
________

I wróciłam. Wakacje za pasem i uznałam, że muszę zintensyfikować swoje czytanie.Christie skończona, teraz czytam "Miasteczko Salem" Kinga. Do zobaczenia! ;)

czwartek, 30 maja 2013

W kilku słowach: 100 najważniejszych zdjęć świata




"Fotografia to najpotężniejsza broń świata. Wszyscy jej wierzą, a ona przecież pokazuje tylko pół prawdy."

Każdy użytkownik Internetu wie, że można w nim znaleźć masę rzeczy niepotrzebnych, głupich i bzdurnych - po prostu śmieci. W gąszczu tego badziewia często ciężko znaleźć coś ciekawego, mądrego i pięknego, zwłaszcza przypadkowo. Jednak właśnie na coś urzekającego natknęłam się w zasadzie przez przypadek. Czytałam informacje o jakimś konkursie na stronie Świat Obrazu i pod tekstem w haśle "Czytaj także" wyskoczył mi artykuł pt. "100 najważniejszych zdjęć świata".
Jest to stustronicowy artykuł. Na jedną stronę składa się jedno zdjęcia wraz z opisem, który zawiera kilka słów o autorze zdjęcia (o ile wiadomo, kto je zrobił lub czy są znane jakiekolwiek wiadomości o nim), o okolicznościach powstania fotografii i jej losach.
Przedstawione zdjęcia są niezwykłe. Bawią, śmieszą, wstrząsają, przerażają odbiorcę, z niektórych wyziera ból i strach, z innych lekkość i trywialność. Ludzie na tych fotografiach są przeróżni. Aktorzy, robotnicy, żołnierze, panie lekkich obyczajów, modelki, mieszkańcy Getta Warszawskiego. Tłem są miasta, uliczki, malownicze krajobrazy i ciekawe panoramy. Ogromny jest także przekrój czasowy, ponieważ są zdjęcia z czasów zdecydowanie międzywojennych (może nawet jest kilka wcześniejszych) oraz fotografie zrobione już po roku 2000. Nieliczne są zdjęcia kolorowe, większość jest czarno - białych. Na sto fotek znanych i popularnych jest jedynie kilka.
Również autorzy zdjęć to często ludzie nietuzinkowi. Jest wielu znanych fotografów, którzy są niezwykle cenieni w swoim fachu. Obok nich są tzw. autorzy jednego zdjęcia, o których najczęściej nie wiadomo nic.
Najbardziej podobają mi się te czarno - białe. Może dlatego, że więcej pamiętają i więcej przeszły? Albo dlatego, że trudniej jest zrobić dobrą czarno - białą fotografię przykuwającą wzrok, bo przecież nie bombarduje ona odbiorcy kolorem, więc trzeba uchwycić coś naprawdę uderzającego...

Spośród tych stu zdjęć wybrałam kilka, które Wam tutaj zaprezentuję. Polecam jednak kliknąć w podany w tekście link i obejrzeć wszystkie fotografie. Zapewniam, że to nie będzie czas stracony.

Autor: Steve McCurry
Tytuł: Sharbat Gula
Rok: 1984

Zdjęcie przedstawia dziewczynę w obozie dla afgańskich uchodźców z czasu inwazji rosyjskiej na ten kraj. W 2002 roku rozpoczęto poszukiwania dziewczynki ze zdjęcia - nie znano jej imienia oraz miejsca pobytu. Poszukiwania zakończyły się sukcesem; nazywa się ona Sharbat Gula i dziś ma ponad 30 lat.
Piękne kolory fotografii kontrastują z brudną twarzą i obdartymi ubraniami. W centrum zdjęcia znajdują się niepokojące oczy. 


100 najważniejszych zdjęć świata Charles C. Ebbets
Autor: Charles C. Ebbets
Rok: 1932

Na fotografii widać grupę robotników jedzących śniadanie. Niby nic dziwnego gdyby nie fakt, że dzieje się to na 69 piętrze nowojorskiego wieżowca. Uśmiechnięci mężczyźni i panorama miast w tle. Chciałabym mieć tę fotografię na ścianie mojego pokoju...


Autor: Marc Riboud
Rok: 1953

Ot, kolejny mężczyzna w pracy. I również na wysokościach. Odnawianie Wieży Eiffela rzecz trudna, zwłaszcza w tej pozycji a jednak zdjęcie jest pogodne, a nie przyprawiające o wstrząs. Lubię takie fotografie - niby proste w przekazie, a człowiek nie umie powiedzieć co czuje gdy je widzi. 

Autor: Richard Avedon
Tytuł: Dior
Rok: 1955

Fotografia mody nie jest niczym nowym. A akurat to zdjęcie nie wygląda jak z połowy ubiegłego wieku, lecz jak wyjęte z najnowszego żurnala. Chętnie oglądam fotografie modowe. Ciekawy strój i słonie...




Autor: Alfred Eisenstaedt
Tytuł: VJ Day
Rok: 1945

Fotografia została zrobiona w dniu triumfalnego powrotu amerykańskich żołnierzy do kraju po zwycięstwie w wojnie z Japonią. Przedstawia pocałunek marynarza i pielęgniarki, który stał się symbolem zakończenia wojny. Co ciekawe - do dziś nie znamy danych ludzi na zdjęciu, które obrosło legendą. Podobno niezadowolona z tego spontanicznego pocałunku pielęgniarka spoliczkowała marynarza...

piątek, 17 maja 2013

Stosik - maj 2013


 Cóż, dawno nie było stosika, więc uznałam, że nawet stos lektur będzie odpowiednia okazją do pochwalenie się tym co czytam ;) Mamy maj, kwitną kasztanowce i bzy, słonko świeci, czasem pada deszczyk, generalnie przyjemnie jest. Ja tymczasem uczę się, wyciągam oceny i próbuję być na bieżąco z lekturami. "Lalka" już wróciła do biblioteki, ale przybyły nowe książki do  przeczytania...



 Od góry: 
  1. Stanisław Wyspiański "Wesele""
  2. Stefan Żeromski "Przedwiośnie"
  3. Stefan Żeromski "Ludzie bezdomni" 
  4. Joseph Conrad "Jądro ciemności" (już przeczytane)
  5. Fiodor Dostojewski "Zbrodnia i kara" (czytam teraz)

A na umilenie czasu mój ukochany Andrzej Zaucha "C'est la vie" :)

 






sobota, 11 maja 2013

[107] Henryk Sienkiewicz "Szkice węglem"

Greg, 2014
Liczba stron: 88 (z opracowaniem)
Literatura polska
Lektura szkolna
7/10

Henryk Sienkiewicz pseudonim Litwos to wybitny polski powieściopisarz, publicysta i nowelista. W 1905 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości. Kojarzony głównie z Trylogią, nowelami m. in. "Jamiołem", "Za chlebem" i "Latarnikiem". Jest też autorem "Listów" z Ameryki i Afryki.

Głównym bohaterem noweli jest gminny pisarz Zołzikiewicz. Mężczyzna trzęsie mieszkańcami Baraniej Głowy. Gdy wpada mu w oko Maria Rzepowa, marzy o romansie z kobietą. Jednak to odrzuca go, więc mężczyzna wprowadza w życie plan, który prowadzi do tragedii. 

Już w poprzedniej notce ustaliłam, że moim nowelistycznym guru jest Prus, a Sienkiewicz się do niego pod tym względem nie umywa. I podtrzymuje ten sąd. Nie mogę powiedzieć, żeby ta nowela mnie zachwyciła, ale odbiła się w moim umyśle szerokim echem, głównie za sprawą delikatnej (!) brutalności. Ale o tym potem. Język jest ciężki i toporny (ale nie aż tak bardzo jak w "Za chlebem"), trochę przytłacza czytelnika. Przeczytałam tekst w dwóch podejściach i choć ciężki styl i język dał o sobie znać, to bardzo przeżyłam historię zawartą na niemal 90 stronach tej nowelki. 

 Jestem przerażona po lekturze "Szkiców węglem". Straszna jest dla mnie sytuacja Marii Rzepowej. Kobieta zostaje skrzywdzona przez Zołzikiewicza i jego działanie, więc poszukuje pomocy u innych. Lecz nikt nie odpowiada na jej prośby o interwencję, od nikogo nie otrzymała pomocy. Więc upokorzona, wyśmiana i zrozpaczona udaje się do pisarza, by zrealizować jego pragnienia w ramach pomocy... To dramat rozgrywający się na oczach czytelnika. Efekt potęguje świadomość ponadczasowości tego tekstu. Nie jesteśmy w stanie zliczyć ile takich historii zdarzyło się dawniej, dzieje się teraz i zapewne będzie dziać się nadal...

Sienkiewicz w tym tekście sięgnął po mocną (dobitną) ironię i komizm. Jest to tak dobrze zrobione, że mdliło mnie przy opisach "sympatyczności naszego biednego głównego bohatera". Mój żołądek fikał koziołki, a ciśnienie szło w górę. Pan Zołzikiewicz to zdrajca, głupiec, tchórz i kłamca jakich mało. Jest pełnym tupetu, bezczelnym i chamskim donosicielem. To obleśny i obrzydliwy człowiek, budzi wręcz ekstremalną niechęć czytelnika.

Polecam. Mimo języka, o którym pisałam. Ta historia przeraża realnością i delikatnością w budowaniu tak dramatycznych i brutalnych wydarzeń..

sobota, 13 kwietnia 2013

[106] Bolesław Prus "Katarynka"

Greg, 2011
Liczba stron: 32 (z opracowaniem)
Literatura polska
Lektura szkolna
10/ 10

Bolesław Prus, a właściwie Aleksander Głowacki, to polski prozaik, nowelista, publicysta, kronikarz Warszawy. Wybitny twórca okresu pozytywizmu, działacz społeczny i myśliciel. Jest autorem powieści m. in. "Lalki", "Placówki", "Faraona", jak i nowel: m. in. "Kamizelka", "Katarynka" oraz "Z legend dawnego Egiptu".

"Katarynka" to nowelka, krótka historia opowiadająca o panu Tomaszu, będącym z zawodu prawnikiem oraz o niewidomej dziewczynce. Mężczyzna przez swoje okno widzi okno nowych sąsiadek, wśród których jest pewna dziewczynka. Kobiety stają się przedmiotem obserwacji prawnika nieznoszącego katarynek. Każe je wyganiać z dziedzińca do momentu, gdy spostrzega, że dziewczątko jest niewidome, a jedyną radości czerpie z melodii katarynek...

Prus jest dla mnie absolutnym mistrzem nowelistycznego pióra. Nie dorównuje mu inny polski prozaik i nowelista - Henryk Sienkiewicz. Krótkie teksty Sienkiewicza mnie nudzą, irytują i czytam je z trudem, jakby lekkie pióro znane mi choćby z "Quo Vadis" znikało i pojawiało się na jego miejsce coś topornego. Z Prusem jest inaczej. Jego nowele są lekkie, przyciągają zwiewnością, a treść nie ciągnie się jak krówka mordoklejka. Jeżeli chodzi o nowele, to ukochanego Henryka porzucam na rzecz Aleksandra. A "Katarynka" utwierdza mnie w przekonaniu, że to Prus jest genialnym nowelistą. Tyle ogólnie.

"Katarynka" propaguje postawy bezinteresownej pomocy, otwartości na świat i problemy innych ludzi będących obok nas na co dzień. Pan Tomasz był obojętny (moim zdaniem jest to chyba jedna z najgorszych cech - obojętność i bierność wobec tego co nas otacza), jednak pod wpływem zachowania dziewczynki zmienia się. Zaczyna zauważać potrzeby innych. Przełamuje swój egocentryzm i wychodzi naprzeciw potrzebom drugiego człowieka. Warto być otwartym na potrzebujących, dawać im radość ofiarowując pozornie małe i nieistotne rzeczy (podobno małe radości budują duże szczęście). Niesienie pomocy jest również źródłem radości, a przecież każdy chce ją odczuwać. 

Mnie poruszyła ta historia. Zwłaszcza, że w dzisiejszym świecie różnie bywa z tą wzajemną pomocą, próbą zrozumienia innych i zwróceniem uwagi na coś innego niż czubek własnego nosa. Przecież dawanie innym radości i uśmiechu nie jest trudne. Pan Tomasz pozwolił grać kataryniarzom, a tym samym dał dziewczynce powód do uśmiechu. Tak samo jest z otworzeniem komuś drzwi, podniesieniem kluczy, które upadły, przyjaznym i dobrym słowem. Nic trudnego. Myślę, że o tym mówi nowela. 

Polecam wszystkim, bo przeczytanie "Katarynki" to chwila (w perspektywie wieczności to jak jedna sekunda), a wnioski i refleksje nasuwają się same. :)

środa, 10 kwietnia 2013

Wielkie małe odkrycie książkowe :)

Dzisiaj przez przypadek dokonałam wielkiego małego odkrycia. Odkryłam bowiem stronę o książkach, książkoholikach i wszystkim co z tym związane! Pewnie wielu z Was zna tę stronę, ale podrzucam, bo cieszę się nowym internetowym znaleziskiem ;D  Kliknięcie w poniższe logo przeniesie Was tam gdzie trzeba ;)


http://www.wachamksiazki.pl/images/logowacham2.png


Niezła nazwa, co? Ja tak robię, przyznaję się! :):):):)

Tam są wprost świetne rzeczy! Cytaty i komentarze w ciekawej oprawie estetycznej, trochę satyrycznie i z dystansem ujęta rzeczywistość ludzi wiecznie zaczytanych. Polecam tam pobuszować, bo stronka funduje uśmiech na twarzy :)

Na wycieczkę
Jeszcze tylko jeden akapit
Sto tysięcy miliardów wierszy

wtorek, 12 marca 2013

[105] Mary Jo Putney "Gromy i róże"

 Thunders and Roses
Da Capo, 1996
literatura amerykańska
Liczba stron: ponad 35
7/10

Mary Jo Putney to jedna z najpoczytniejszych autorek romansów historycznych. W Polsce ukazało się kilka jej powieści.

Nazywano go hrabią Demonem. Uważano, że jest zdolny do wszystkiego. Nicholas Davies - syn zdegenerowanego arystkoraty i Cyganki - doświadczył w życiu wszystkiego. A jednak to właśnie do niego zwraca się w przypływie rozpaczy wiejska nauczycielka, Clare Morgan, z prośbą o pomoc. Nicholas zgadza się, pod jednym wszakże warunkiem - dziewczyna musi z nim zamieszkać na trzy miesiące, narażając tym samym na szwank swoją reputację. Oburzona Clare nie ma innego wyjścia: przyjmuje propozycję i wkracza w wytworny, lecz pełen niebezpieczeństw i namiętności świat angielskiej arystokracji. 

Są książki, do których chętnie się wraca. Gdy ma się chandrę lub gdy chce się odpocząć od zgiełku świata. Ja chętnie wracam do tej książki. Może nie jest to literatura wysokich lotów, ale naprawdę gdy potrzebuję chwili wytchnienia sięgam chociażby po tę książkę lub inna z tego gatunku. 

Każda przedstawicielka płci pięknej, która lubi czytywać romanse historyczne pewnie kiedyś czytała jakąś powieść tej autorki. Ja przeczytałam kilka, lecz to właśnie ta utkwiła mi w pamięci na tyle, że czytam ją najczęściej. Co ciekawe w większości tego typu książek akcja rozgrywa się w Londynie, wśród najbardziej znaczących osób elit arystokracji angielskiej. Ta historia w większej części rozgrywa się w Walii, na wsi, gdzie ta elita arystokratyczna to może kilkuosobowe grono, które pojawia się i znika. Autorka postawiła na społeczność metodystów, ich postępowanie i wartości, które są dla nich ważne. Co ciekawe, główna bohaterka, Clare, jest córką pastora tej małej społeczności.

Podoba mi się pióro pisarki. Jest lekkie, a język jest prosty, ale nie infantylny, co nie czyni z czytelnika idioty czy głupka. Postaci są dobrze nakreślone, to ludzie z krwi i kości, a nie wychuchane laleczki ze sklepu z porcelanowymi bibelotami. Za to wielki plus. 

Ten romans historyczny jest naprawdę perełką. Możecie mi wierzyć, przeczytałam już niejedną szmirę, która swoim istnieniem ubliża temu gatunkowi i tak mało szanowanemu (jeżeli w ogóle jest szanowany). Bardzo się cieszę, że są powieści pozytywnie reprezentujące ten typ literatury. 

Powieść tę polecam miłośniczkom romansów, jak i osobom zafascynowanym Wielką Brytanią na przełomie XVIII i XIX wieku, jednak odradzam traktowanie tego typu powieści jak wyroczni historycznej ;) Lekka i przyjemna historia na szare i nieciekawe popołudnie. Do tego herbata lub kawa i ciekawa przygoda gotowa... ;) 
_____

Krótko, zwięźle i na temat. Cóż, mam nadzieję, że się podoba, bo bywało znacznie gorzej z moim pisarstwem tutaj ;)

środa, 20 lutego 2013

A może coś nowego?

Witam, witam.

Zauważyliście zapewne, że ostatnio niewiele się tu dzieje. Powiedziałabym nawet, że NIC się nie dzieje. Marazm i stagnacja do n - tej potęgi.

Wszystko przez to, że nie mam kiedy czytać. Albo się uczę albo nie mam czasu z innych powodów, albo po prostu mi się nie chce. A skoro nie czytam, to nie recenzuję, bo co mam recenzować, skoro nie czytam? Jak widać zamknięte koło. Aktualnie rozpoczęłam "Lalkę" i nie mogę dokończyć "Ogniem i mieczem t. II" (to akurat dla własnej przyjemności czytać chciałam). Ciężko jest, ciężko, tym bardziej, że przede mną dużo pracy, niektóre przedmioty w tym roku kończę, a ocena z nich idzie na maturalne świadectwo. Nie chcę tutaj umieszczać też jakiego wymuszonego badziewia, bo to nie o to chodzi.

Bloga nie zamykam, ani nie zawieszam. Od czasu do czasu coś się tu pewnie pojawi, także spokojnie.

Nie mam też zamiaru znikać z blogosfery, ale myślę o założeniu drugiego bloga o zgoła innej tematyce, gdzie do wstawienia notki, nie muszę mieć przeczytanej książki ;) . Musze to jeszcze dobrze przemyśleć. Kiedy już wymyślę, to dam znać i oczywiście zaproszę do obejrzenia nowego bloga.

Trzymajcie za mnie kciuki,

ETA ;)

niedziela, 27 stycznia 2013

[104] Gustaw Flaubert "Pani Bovary"

Madame Bovary
Książka i Wiedza, 1996
Liczba stron: 348
Literatura francuska
Lektura szkolna
8/10

Gustaw Flaubert to żyjący w XIX wieku pisarz uważany za najwybitniejszego realistę. W Paryżu studiował prawo, jednak kiedy nie zdał egzaminu powrócił do Normadii. Pobyt w stolicy Francji stał się inspiracją do Napisania "Szkoły uczuć". Jednak to "Pani Bovary", powieść, której poświęcił pięć lat życia, sprawiła, że jego sława trwa do dziś.

Żona prowincjonalnego lekarza, która odebrała edukację przekraczającą możliwości jej sfery, czując się nieszczęśliwa z człowiekiem dobrym, ale całkowicie pozbawionym polotu (...) zdradza męża, popada w długi (...) a mąż nie potępia ani jej, ani jej kochanków (...).

"Pani Bovary" to moja lektura. Pewnie gdyby nie to, nie przeczytałabym nigdy tej książki, a szkoda, ponieważ ta powieść to niezwykłe doświadczenie.

Zacznę od romansów i harlequinów. To właśnie w nie wierzyła głęboko pani Emma Bovary. Cudowne, czasem egzotyczne przeżycia, zamki, wieże, książęta na rumakach. Piękne chwile uniesienia, radości, szczęścia, namiętność i miłość jak grom z jasnego nieba. Wiele osób (w tym i ja) czyta romanse historyczne czy harlequiny. One działają odprężająco, są lżejsze i przyjemniejsze. Czasem budzą śmiech, czasem wzruszenie, czasem ciężko jest zrozumieć banały, w które wierzą bohaterowie. Po przeczytaniu powieścidło ląduje na półce, a czytelnik po westchnięciu wraca do rzeczywistości. Natomiast Emma bardzo wzięła sobie do serca takie historie...

"Pani Bovary" to powieść wnikliwie analizująca (broń Boże oceniająca!) społeczeństwo oraz osobowość tytułowej bohaterki. Pani Emma Bovary to żona Karola Bovary, doktora. Spodziewała się niespodziewanych uniesień, ciągłego bicia zakochanego serca, miała też nadzieję na nieco wystawności w postaci rautów, częstych wizyt w teatrze. Spotkała ją jednak proza życia, przez którą Emma stała się osobą pełną melancholii, rozgoryczenia, zawiedzenia. Karola nie kochała, lecz nadal liczyła na niemal bajkowe życie, do którego starała się dotrzeć przez innych mężczyzn. Żyła marzeniami, pragnieniami, mocno odrealnionymi. Nie akceptuje swojego losu, chce go zmienić.

Emma trochę mnie przerażała w swej ślepej determinacji. Poszukiwała uniesień, więc "kupowała" bzdury, które "sprzedawał" jej wyrachowany i brutalny w działaniu Rudolf:
"My na przykład - mówił - czemuśmy się poznali? Jaki przypadek to zrządził? Wbrew oddaleniu linie naszego życia płynęły ku sobie, jak dwie rzeki spływające po pochyłości, aby się połączyć."
Nie polubiłam Emmy Bovary, co w gruncie rzeczy jest ciekawym uczuciem, spotkać wreszcie bohatera, którego się nie lubi (i to głównego!). Wydaje mi się zimna, wyrachowana, obliczona, skłonna jedynie do "romansowych", nieprzeciętnych uniesień (które są bardzo krótkotrwałe). Z drugiej strony jest mi jej trochę żal bo sprawia też wrażenie kobiety, która nie wie czego tak naprawdę chce, nieszczęśliwej, zagubionej, zdesperowanej. Mimo to nie potrafiłam jej polubić.

Teraz trochę o społeczności Yonville. Przypomina ona zachowaniem w zasadzie dzisiejsze wioski, osiedla, dzielnice, gdzie wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą, gdzie każdego zżera ciekawość. Każdy każdego ocenia nie znając motywów działania.

Przejdźmy do części technicznej książki. Osoby, które czytały "Nad Niemnem" Orzeszkowej zapewne pamiętają, tę niesamowitą ilość opisów. Opisy, opisy i jeszcze raz opisy. Przyrody, historii, psychiki i osobowości postaci. Tak samo jest w "Pani Bovary". Tu także dominuje opis. Gdyby ktoś chciał ominąć opisy to z książki nic nie wyniesie, bo to one budują sens. Język nie jest trudny, skomplikowany. Trafnie i wprost rysuje rzeczywistość w powieści.

Wydanie to jest bardzo symapatyczne dla uczniów zwłaszcza. Mój polonista  trochę straszył, że to tomiszcze, więc oczyma wyobraźni widziałam osiemset stron zalegających na moim biurku o czcionce mniejszej niż przeciętna mrówka. A w tym wydaniu spotkałam 350 stron o całkiem dużej, przyjemnej dla oka czcionce, więc kamień spadł mi z serca.

Polecam więc tę powieść Gustawa Flauberta. Ciekawe studium ludzkich dusz na wolne popołudnia.
______

Przepraszam za jakość wrzuconej tu okładki. I za ewentualne błędy (nie piszę u siebie) ;) Zapraszam także na wyprzedaż książek (post poniżej, a niebawem osobna zakładka) :)