"Zawsze mnie smuci, kiedy ludzie spodziewają się po innych tego, co najgorsze, zamiast tego, co najlepsze. Czasem nie doceniamy młodzieży."

"Bóg nigdy nie mruga" R. Brett

wtorek, 23 lipca 2013

[112] Vanessa Farquharson "Zieloni śpią nago"

Sleeping naked is green
Świat Książki, 2011
Liczba stron: 284
Literatura kanadyjska
8/10

Vanessa Farquharson mieszka w Toronto. Jest dziennikarką i krytykiem sztuki w "National Post", w którym prowadzi też kolumnę poświęconą środowisku naturalnemu.Postanowiła prowadzić blog, na którym przez rok będzie dokumentować swoje ekologiczne działania.

Bezpretensjonalny, lekki i zabawny dziennik, prezentujący rok z życia dziennikarki piszącej na tematy kulturalne, mieszkanki wielkiego miasta w Kanadzie, która postanowiła żyć ekologicznie. Nie wszystko okazało się proste, łatwe, przyjemne i możliwe do zrealizowania. Dlaczego więc warto i należy żyć ekologicznie? Co tracimy? Co zyskujemy? Mnóstwo cennych, ale i kontrowersyjnych rad i zaleceń oraz zaskakujących spostrzeżeń.

Książkę nabyłam po niskiej cenie i w sumie nie spodziewałam się fajerwerków. Zainteresował mnie napis na okładce "historia ekocynicznki" i uznałam, że może uda mi się spędzić z dziełem kanadyjki kilka ciekawych chwil, ale szybko zapomnę o książce, którą zabrałam ze sobą na tygodniowy pobyt nad jezioro. Cóż. Myliłam się.

"Zieloni śpią nago" okazało się naprawdę świetną lekturą. Książka została stworzona na podstawie bloga,
który dziennikarka "National Post" prowadziła przez rok. Pewnego dnia podjęła wyzwanie i postanowiła przez rok żyć ekologicznie. Od razu powiadomiła rodzinę, przyjaciół, współpracowników. I wtedy nie było już odwrotu i musiała brnąć dalej... 

A może rower zamiast auta?
Ta bardzo zieloniasta książka świetnie pokazuje, że bycie ekologicznym nie jest takie proste, bo czasem to co "powinniśmy" jest bardzo trudne. Oczywiście, zmienienie zwykłych papierowych ręczników kuchennych na te makulaturowe to nic trudnego, ale wyłączenie lodówki to już inny poziom trudności. Plusem jest to, że skala trudności ekozmian wprowadzanych przez Vanessę jest bardzo zróżnicowana, więc jeżeli któraś zainteresuje czytelnika to może spróbować wprowadzić ją w swoje życie. Zaczynając na makulaturowych ręcznikach i niekupowaniu bzdurnych gazet po sprzedaż samochodu. Do wyboru, do koloru.

Wpisy w dzienniku są różne i dzięki temu prawdziwsze. Niektóre mają dwie, trzy lub cztery strony,  inne zaledwie dwa, czasem trzy zdania (ale za to jak dobitnie oddające rzeczywistość). Czasami są one ściśle związane z ekozmianą na dany dzień (np. uczestnictwo w jakiejś akcji), innym razem odnoszą się do uczuć, przemyśleń i życiowych przygód Vanessy, które nie zawsze mają bezpośredni związek z ekologicznym wyzwaniem jakiego się podjęła. Fajne jest to, że dziennikarka pisze o tym co czuje i co jej towarzyszy: zmęczenie, złość, smutek, zwątpienie, radość, nadzieja, wyczekiwanie, tęsknota. Dzięki temu wiadomo, że Vanessa, kobieta, która przez rok chce żyć ekologicznie, jest normalnym człowiekiem, takim jak czytelnik.

Książka składa się z wstępu, dwunastu rozdziałów (wg miesięcy) oraz epilogu. Każdy rozdział rozpoczyna lista ekozmian funkcjonujących w systemie jeden dzień - jedna zmiana. Tego typu zestawienie to świetny pomysł. Minusem jest to, że rozdziały mają podtytuły, które podane są jedynie w spisie treści, a nie na początku rozdziału. O istnieniu tych podtytułów zorientowałam się dopiero w połowie książki, gdy postanowiłam sobie z nudów przejrzeć spis treści.

Dziennik pokazuje, że życie w zgodzie z ekologią (nie ma to polegać na ogólnej ascezie...), a zatem i naturą, choć jest modne i trendy, nie zawsze jest proste. Myślę, że to pozycja to świetna propozycja właśnie dla "ekocyników" (taki mały prztyczek w nos), ale też dla osób, które starają się wprowadzić coś ekologicznego w swoim życiu, lecz nie wiedzą jak się za to zabrać. Polecam właśnie na wakacje ;)
_____

Powróciłam znad jeziorka. "Zieloni śpią nago" to naprawdę dobra książka, ale czuję, że nie udźwignęłam ciężaru tej recenzji. Widzę tu chaos ogólny, za co serdecznie przepraszam. Jestem lekko roztargniona ostatnio ;)

wtorek, 16 lipca 2013

[111] Beata Jankowiak - Konik "Historia malarstwa. Jak czytać obrazy?"

IBIS, 2013
historia sztuki
9/10

Jak czytać obrazy? Pytanie to może wydać się nieco niezrozumiałe czy niejasne, jednak jest ono w pełni uzasadnione, jeśli pojmie się zamysł i główną ideę przyświecającą autorce tej książki. Wychodzi ona bowiem z założenia, że tylko dokładna analiza danego dzieła sztuki, właśnie jego swoista „lektura”, daje odbiorcy możliwość obcowania z wielką kulturą i historią, a także pomoże w prawdziwej kontemplacji i zrozumieniu sensu sławnych płócien. Książka, którą z całą pewnością można traktować jako swego rodzaju kompendium malarstwa, ma bardzo przejrzysty i klarowny układ. Stanowi ona przekrój przez wszystkie epoki w historii świata, od prehistorii aż po współczesność, i w ramach danego okresu prezentuje najbardziej znane arcydzieła malarskie, które go reprezentują.
 
Książkę tę otrzymałam jako nagrodę za "bardzo dobre wyniki w nauce". W mojej szkole sytuacja z nagrodami książkowymi wygląda tak, że osoba otrzymująca świadectwo z tzw. paskiem może sama wybrać książkę.W ubiegłym roku postawiłam na Christie i trafiłam w dziesiątkę, a w tym roku wybrałam takie oto wielkie i ciężkie cudo o malarstwie, którym się interesuję. I znowu wybór okazał się właściwy. 

Edgar Degas, Primabalerina
Zacznę od plusów, bo jest ich tyle, że te drobne minusiki giną gdzieś w tyle. Jestem zachwycona tym, że autorką książki jest Polka! Wiele pozycji tego typu to przekłady zagranicznych autorów. Dobrze wiedzieć, że w tej dziedzinie jest i przedstawiciel(ka) naszego kraju. Zupełnie inaczej się czyta wiedząc, że doborem obrazów i opracowaniem interpretacji zajęła się rodaczka.

Książka została podzielona nie według epok lecz według ram czasowych. Pierwszy rozdział to prehistoria i starożytność, następnie jest średniowiecze, potem kolejne wieki. Spis treści kończą malarstwo bizantyjskie i ruskie oraz malarstwo pozaeuropejskie.Każdy z rozdziałów jest opatrzony krótkim wstępem i charakterystyką tego, co zachodziło w malarstwie w danym przedziale czasowym. Z kolei na opracowanie każdego obrazu w rozdziale składają się: sporych rozmiarów reprodukcja (najczęściej na całą stronę, która ma mniej - więcej wymiary kartki A4), podstawowe dane o obrazie zawarte w ramce pod dużą reprodukcją, na kolejnej stronie jest mała reprodukcja, na której zaznaczone są ponumerowane kwadraciki, do których tekstowe odniesienie znajdują się niżej. Kolejne dwie strony to "Co jeszcze trzeba wiedzieć", ciekawostka, tło artystyczne, czasem słowniczek trudnych pojęć, biografia malarza, reprodukcja innego obrazu o podobnym temacie lub technice wykonania, a także pytania sprawdzające wiedzę. 

Wydawnictwo nie oszczędzało na papierze czy liczbie storn, więc książka została naprawdę dobrze zrobiona i wydana. Jedynym minusem jest to, że czasem brakowało na miniaturce obrazu tych kwadracików ułatwiających zrozumienie stylu malarskiego lub interpretacji oraz literówki, rzadziej błędy w składni. Oprócz tego - książka niesamowicie pięknie pachnie. Uwielbiam bogato ilustrowane tomiszcza właśnie za ten zapach ;) 

Autorka dobrze dobrała obrazy. Czasem są to sztandarowi przedstawiciele epoki, są też obrazy i malarze, o których po raz pierwszy słyszałam. Jest Michał Anioł, da Vinci, Caravaggio, Rubens, Vermeer, Goya, Turner, Degas, Monet i Manet. Mnie już same nazwiska przyciągnęły, potem tytuły obrazów. 

Interesuję się malarstwem, chętnie o nim czytam, chętnie je podziwiam i podejmuję samodzielne próby interpretacji, a w tym ta książka pomaga. Miłośnikom malarstwa tę książkę polecam, bo to wspaniała przygoda. Osobom, które z malarstwem chcą zacząć się zaprzyjaźniać również polecam, bo jest pisana prostym, łatwym w odbiorze językiem.

czwartek, 11 lipca 2013

[110] Stephen King "Miasteczko Salem"

Salem's Lot
Prószyński i S-ka, 2009
Liczba stron: ? 
Literatura amerykańska
7/10

Stephen King to amerykański pisarz, a jego powieści zasilają przede wszystkim szeregi literatury grozy. W przeszłości wydawał książki pod pseudonimem Richard Bachman. Jest jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie, o czym świadczy niebagatelna liczba sprzedanych egzemplarzy jego książek (wg Wikipedii jest to ok. 350 mln).

W prowincjonalnym amerykańskim miasteczku zaczynają dziać się rzeczy niepojęte i przerażające. Znikają bądź umierają w dziwnych okolicznościach dzieci i dorośli, jedna śmierć pociąga za sobą drugą. Czyżby Salem było nawiedzone przez złe moce? Kilku śmiałków, którym przewodzi mały chłopiec, wydaje im pełną determinacji walkę. "Miasteczko Salem", klasyczny horror Stephena Kinga, ukazało się po raz pierwszy w roku 1975. Demoniczna opowieść natychmiast przeraziła i oczarowała czytelników i stała się światowym bestsellerem. Doczekała się też dwóch ekranizacji.

"Miasteczko Salem" to moje pierwsze spotkanie z Kingiem. Skłonił mnie do tego nowo poznany kolega podczas wycieczki szkolnej w Bieszczady. W pierwszy poniedziałek po powrocie pognałam do biblioteki w poszukiwaniu zupełnie innej książki Kinga ("To"), jednak jak na złość tej pozycji nie było. Sięgnęłam zatem po "Miasteczko". I tak to się zaczęło. A jakie wrażenia?

Od pierwszych stron miałam poczucie, ze ta książka jest... dziwna. Nie zła, wkurzająca czy nie nadająca się do czytania tylko po prostu specyficzna, inna, no właśnie - dziwna. Ale czytałam dalej. Zachwyciły mnie dobrze nakreślone postacie główne, ale także całe tło, czyli samo miasteczko i jego mieszkańcy. Właścicielka pensjonatu, kierowca autobusu, rodzice Susan, dzieciaki w szkole, mężczyźni w knajpie. Dzięki temu, że Stephen King poświęcił nieco stron i czasu tym osobom, czytelnik bardziej  przeżywa to, co dzieje się w Jerusalem.

Autor poświęcił też nieco miejsca wampirom. Jak wyglądają, gdzie śpią, jak się zachowują, jak przychodzą po swoje kolejne ofiary...  Bohaterowie poszukiwali również informacji o nich a także historii podobnych do tych, która właśnie dzieje się w Salem. Jeżeli, ktoś chce się dowiedzieć jak pozbyć się wampira i jak rozpoznać u siebie pierwsze objawy wampiryzmu, to ta książka będzie pod tym względem ciekawą przygodą ;)

Wciągnęłam się w powieść i zachłysnęłam się nią, ale tylko do pewnego momentu (około 300 strona). Potem straciłam czytelniczy zapał dla książki i przez kilka dni czytałam coś zupełnie innego. Może to nie była wina "Miasteczka Salem", ale moja, tego co zajmowało moje myśli, tego co się akurat wokół mnie działo. W każdym razie - przez kilka dni, aż mnie bolało na samą myśl, żeby wrócić do czytania tej powieści. Skończyłam ją męcząc się.

Ale mimo tego, nie umknęła mi pewna bardzo ważna rzecz - King jest mistrzem słowa. On się nim bawi, nagina do swoich potrzeb i to bez szkody dla czytelnika. Do budowania nastroju grozy i strachu używa (z rozmysłem, jak się zdaje) ironii, groteski, przemilczeń i niedomówień, które mówią więcej niż strona pełna słów. Niesamowicie wpłynęło to na moją bogatą i bujną wyobraźnię.

To było moje pierwsze spotkanie z mistrzem grozy. Czy będzie kolejne? Oczywiście. Już mam w planie dwie kolejne książki: "To" oraz "Misery". Nie wiem, kiedy uda mi się zrealizować te plany czytelnicze, ale nie wątpię, że prędzej czy później nadejdzie chwilka czasu i na to ;)

Czy polecam "Miasteczko Salem"? Tak. Może nie koniecznie jako książkę od której chce się zacząć przygodę z Kingiem, ale jako jedną z kolejnych z pewnością. Jednak jeżeli ktoś doszukuje się tu jakiegoś paranormal romance z wampirami a la Edward ze "Zmierzchu" to odradzam, bo może się bardzo zawieść.
________

Jutro wyjeżdżam na tydzień, ale postaram się napisać jeszcze jedną recenzję, która ukazałaby się podczas mojej nieobecności. Życzę wszystkim pięknej wakacyjnej pogody ;)

niedziela, 7 lipca 2013

[109] Beata Pawlikowska "Blondynka na językach. Włoski"

G+J Gruner&Jahr, 2011
nauka języków
9/10

 Beata Pawlikowska to polska pisarka, podróżniczka, dziennikarka, tłumaczka i fotografka. Znana z cyklu "Dzienniki z podróży" oraz z cyklu poradników psychologicznych (m. in. "W dżungli niepewności"). Jest także autorką książek do nauki języka obcego z serii "Blondynka na językach", a w 2013 roku ukazały się "Rozmówki".

To nie jest zwykły podręcznik do nauki języka obcego. Jest to kurs rozmawiania w języku obcym. Uczy mówienia i rozumienia. Zero gramatyki, zero wykuwania słówek, zero odmian czasowników, które trzeba na pamięć wbić sobie do głowy. „Blondynka na językach” to kurs nauki języków obcych, oparty o zupełnie nową metodę uczenia. Powstała ona w oparciu o moje doświadczenia w nauce języków obcych. Bo pewnego dnia zorientowałam się, że języka obcego można się uczyć na zasadzie logicznej układanki. Języka obcego można się nauczyć instynktownie – najpierw zapamiętać dane wyrażenia i zdania poprzez systematyczne powtarzanie ich na głos, a potem zgodnie z zasadą logiki budować z nich własne przykłady. Pomoże Ci w tym specjalnie zaprojektowana książka oraz płyta CD. Powodzenia!

 Książkę kupiłam dwa lata temu w wakacje. Miałam bardzo ambitny plan: raz - dwa nauczyć się tego, co jest zawarte na kartkach tego kursu. Cóż, na ambicjach się skończyło, ponieważ albo ja traciłam zapał, albo nie miałam czasu. Teraz wielki powrót. Co mi zostało po dwóch latach? Czy coś pamiętam z pierwszych lekcji, które były tak dawno temu?

Wenecja
Szok. Pamiętam! I to bardzo dobrze. Jestem dopiero w odcinku trzecim (25 str.). Pewnie też dużą rolę tutaj odegrało to, że przyłożyłam się do tego i potraktowałam to serio. Ile radości, kiedy okazało się, że coś jeszcze potrafię i pamiętam.

W opisie serii autorka wspomina o nauce na zasadzie logicznej układanki. I ta zasada się sprawdza. Frazy co jakiś czas się powtarzają, z drobną zmianą jednego lub dwóch słówek, więc są dwa plusy: pierwszy to taki, że możemy ponownie powtórzyć zwrot bez cofania się i kartkowania, a drugi to taki, że szybciej i łatwiej przyswaja się nowe słówka, bo odczuwa się to jako coś naturalnego.

Zaletą (czy też raczej dobrze zrobionym punktem obowiązkowym każdego kursu tego typu) jest wprowadzenie. Na kilku stronach wyjaśnione zostało działanie i zamierzenia tej książki oraz dwa sposoby uczenia się - z książki i z płyty. Pojawiła się również wzmianka o tym, że kurs składa się z pięciu poziomów. 

Wspomniałam o tym, że można uczyć się na dwa sposoby. Wypróbowałam oba. Zacznę od książki. Ma ona bardzo ciekawy układ stron; na jednej stronie są słówka, frazy i zdania w języku polskim, a na sąsiedniej są ich włoskie odpowiedniki (w przypadku poziomu drugiego jest odwrotnie, ponieważ tłumaczymy z włoskiego na polski). Sprawdziłam też płytę z nagraniami mp3. Najpierw jest nagranie po polsku, potem chwila na to, aby uczący się mógł głośno przetłumaczyć, a następnie lektor włoski podaje wersję właściwą. Jest to o tyle dobre, że można w razie wątpliwości dotyczących przeczytania słowa, można puścić nagranie z płytki i dowiedzieć się, jak wyraz powinien brzmieć poprawnie po włosku. Każdy sposób działa świetnie osobno, ale we współpracy efekt jest lepszy. 

Książka jest zaopatrzona w Niezbędnik Gramatyczny, który opisuje i podaje przykłady podstawowych zasad gramatyki włoskiej. W tymże Niezbędniku miejsce swoje mają m. in. czasy, czasowniki, rzeczowniki, budowanie pytań i przeczeń, zaimki, liczebniki oraz kilka innych zagadnień.

"Blondynka na językach. Włoski" to z pewnością ciekawa przygoda i sposób na poznanie, choćby częściowe, języka. Osobom zainteresowanym językiem włoskim i nauką podstawowych zagadnień mających umożliwić jego rozumienie polecam tę pozycję. ;)

środa, 3 lipca 2013

Lista książek na LIPIEC

Wakacje, a więc czytanie. Sporządziłam listę książek, które chcę przeczytać w lipcu. Generalnie prawie wszystkie pochodzą z moich półek - nazbierało się tego trochę, a w tym miesiącu kolejne zakupy ;) Nie wrzucam stosu, bo nie chcę za bardzo męczyć mojego komputera, jakoś ostatnio gorzej mu. Książki, które nie pochodzą z mojego skromnego zbioru, zostały opatrzone stosownym dopiskiem ;)

  1. Stephen King "Miasteczka Salem" - biblioteka, czytam. 
  2. Beata Jankowiak - Konik "Historia malarstwa. Jak czytać obrazy?"- czytam
  3. Stanisław Wyspiański "Wesele" - czytam
  4. Vanessa Farquharson "Zieloni śpią nago"
  5. Umberto Eco "O bibliotece"
  6. Bolesław Prus "Placówka"
  7. Beata Pawlikowska "Blondynka w Kambodży"
  8. Jacek Bocheński "Antyk po antyku"
  9. Ann Brashares "Nigdy i na zawsze"
  10. Mauren Lee "Matka Pearl"
  11. Mauren Lee "Wrześniowe dziewczynki"
  12. Andreas Franz "Rytuał zbrodni"
  13. Stephen King "To" - najpierw muszę pożyczyć od kolegi :D
Lista bardzo ambitna, więc będę zadowolona, jeżeli chociaż połowę uda mi się przeczytać.

U mnie słońce, a u Was? ;)