Wydawnictwo Nasza Księgarnia, 1981
Literatura polska
Ocena: 7/10
Moje zdanie:
Książka Jackiewiczowej opowiada o losach Teresy i jej przyjaciół podczas II wojny światowej. Tę długoletnią historię opowiada matka Tereni.
Jak wyglądało życie przeciętnego człowieka, któremu trafiło się żyć w tak nie przyjaznych latach? Książka pokazuje, że starano się żyć normalnie, choć nie zawsze się udawało. Były różne przeszkody. Nie tylko te w postaci nalotów i łapanek. Były także te psychiczne. Czasami w człowieku wszystko siada, by później człowiek dostał potężnego ‘kopa’ do działania.
Młodzież nie rezygnowała z życia. Spełniali swe małe marzenia, łamali zakazy dla tej cząstki codzienności i ‘zwykłości’. Grali w siatkówkę, jeździli na rowerach, chodzili na lody i nadal się uczyli.
Matka Teresy organizowała komplety uczniowskie. Młodzi ludzie ciągnęli wówczas do wiedzy, chcieli się uczyć, choć było to zakazane. Cenili nauczycieli, którzy narażali dla niech swoje życie i nie gardzili nauką i ‘szkołą’.
A my mając wszystko podane niemalże na talerzu nie szanujemy tego. A szkoda.
Do przeczytania ksiązki gorąca zachęcam, bo pokazuje ona życie ludzi w czasach wojny od strony zwykłego, prostego człowieka, który czasem miał pod górkę, ale się nie poddawał.
Opis:
We wrześniu 1939 roku do naszych drzwi zapukała wojna. Ludzie najpierw się bronili i przyzwyczajali do nowej sytuacji. Potem organizowali sobie od nowa życie. I tak zaczyna się historia Teresy i wielu innych ludzi. Ilu z nich przeżyje, ilu zginie? Kto wyrzeknie się polskości, a kto będzie wiernie służył ojczyźnie?
Cytat:
„(…) człowieka trzeba szanować niezależnie od rasy i narodowości.”
„Wszystko jest narażaniem się, całe nasze życie. A jednak chce się żyć.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz